Muninn - 01.04.1965, Blaðsíða 7

var gæddur og beztur var drengurinn, skuli
fyrstur hverfa af sjónarsviðinu. Þjóðin veit
ekki, að hún hefur misst einn sinna efnileg-
ustu sona, en okkur er það ljóst, samstú-
dentum hans. Það er mikill harmur kveð-
inn að foreldrum hans og systkinum svo og
öðrum vandamönnum og vinum, þeim
sendum við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og vonum, að það megi verða þeim
nokkur huggun í þungum harmi að vita
það, að við munum hann sem ágætastan og
bezta dreng, sem við nokkru sinni höfum
kynnzt.
Páll Þórðarson.
í MENNTASKÓLANUM á Akureyri
sungum við oft hið forna stúdentakvæði
Gaudeamus igitur (Gleðjumst allir). í kvæð-
inu er þessi hending: „Vita nostra brevis
est“, líf vort er stutt. Á hinum glöðu
menntaskólaárum skynjuðum við ekki
sannleika þessara orða, en nú, þegar þau
eru orðin miskunnarlaus veruleikinn, verð-
ur okkur ljós merking þeirra.
Vinur okkar og skólafélagi Haraldur Jó-
hannesson frá Súgandafirði hefur látið lífið
í bifreiðaslysi í Þýzkalandi. Foreldrum Har-
aldar, frú Svövu Valdimarsdóttur og Jó-
hannesi Þ. Jónssyni, kaupfélagsstjóra, svo
og systkinum vottum við samstúdentar hans
okkar innilegustu samúð. Þeirra harmur er
okkur harmur, þeirra missir er okkar missir.
Haraldur var afburða námsmaður og
dúxinn á stúdentsprófinu í vor er leið. En
það eitt, að tala um hans miklu námsafrek
nægir ekki til þess að lýsa honum til nokk-
urrar hlítar. Honum gafst vegna skerpu
sinnar og gáfna nokkur tími frá náminu.
Það er sá tími, sem leitar í huga mér, er ég
minnist Haraldar. Námsafrekin voru glæsi-
leg, en leiftrandi persónuleiki og innri
hlýja er það, sem minnisstæðast er. Sá, sem
kann þá list, sem er öllum listum æðri, að
gefa af sjálfum sér og standa ríkari efíir,
vex með hverju drengskaparbragði. Þannig
var Haraldur. Stutt en göfug saga góðs
drengs.
Líf vort er stutt, og þeir sem gera okkur
léttara með eðlislægri gleði sinni og hjálp-
fýsi móta hluta af því. Síðan, þegar þeir
hverfa á brott, er það hugsunin um endur-
fundi, er vekur von á myrkum stundum.
Haraldur, þó að þú sért horfinn okkur
um sinn, þá er minning þín lifandi í liuga
okkar og eftir ár og dag mun stúdentahóp-
urinn að norðan allur koma saman og þt'i
verður aftur meðal okkar, glaður og reifur.
Hvenær þessi dagur rennur upp veit eng-
inn, en, Haraldur, vertu sæll þangað til.
Ásgeir Pétur Ásgeirsson.
MUNINN 115