Muninn - 01.04.1965, Blaðsíða 15

NÓTT
ir fortíðarinnar höfðu haldið honum í
fjötrum. Kvöldið var liðið, og sólin var
komin alveg að jökulbungunni. Skipið ösl-
ar gegnum gullið hyldýpið. Það er eins og
vanhelgun þarna í lognkyrri nóttleysunni.
Hann verður gripinn sorgblandinni, seið-
andi þrá eftir snertingu við hafið. Siglu-
toppurinn ritar án afláts ósýnilega örlaga-
letur í himinblámann. Voru það örlög
hans og stúlkunnar, sem hann eitt sinn
unni í bjartnætti vorsins meðal norðlenzkra
fjalla?
Hugsanir hans seytla fram eins og fyrstu
vorlækirnir fyrir norðan. Öll vor fyrir norð-
an byrjuðu með lækjum, fyrst hægum og
seytlandi, síðan hamslausum í þrá sinni til
hafsins.
— Þeir höfðu sagt, að skipið næði til hafn-
ar með morgninum. Bitur veruleiki og ný
vonbrigði mundu hefjast með nýjum degi.
Þá yrði hann að horfast í augu við ósigur
sinn í baráttunni við tilveruna.
Örlaganornirnar mundu hrósa sigri yfir
honum. Hann var friðlaus útlagi, og það
mundi hann alltaf verða. Bernskutrúin á
lífið var glötuð að eilífu. Sameining við
Iiafið var hin eina fullkomna lausn.
Aftar á skipinu skemmtu menn sér við
öl og söng. Það er roði á innfjöllunum
núna. Valur Þór er gripinn þrá eftir að til-
lieyra einhverja máttugu, einhverju sem er
meira en hann sjálfur..
Yfirborðið nálgast máttugt og miskunn-
samt.
Síðan verður allt óskýrt og kalt.
Það er undarlegt að liggja á haffletinum
og bíða eftir dimmunni. Hann sér ekki jök-
ulinn lengur. Allt er hljótt.
Síðan lýkst hið vota myrkur um vitund
hans.
á. s.s.
náttmirkrið grúir sig ifir bæinn
— bíst tilað gleipa jörðina í einurn bita
en hún
kemst ekki nema hálf
upp í gin þess —
og haninn galar stundvíslega
klukkan fimm
á morgnana
— vanalega —
en í morgun
galaði hann ekki firren klukkan
fimmínútur ifir
skildi klukkunni hans hafa
seinkað
b b
Enska í III. a.:
My eyes were fixed upon the port-
hole....
Birna þýðir: „Augun í mér voru föst á
glugganum. . . .“
He was a lover of animals. . . .
Stefanía S. þýðir: „Hann var elskhugi
dýra....“
He polished his glasses. . . .
Kristín Ólafsdóttir þýðir: „Hann fægði
rúðurnar sínar. . . . “
MUNINN 123-