Muninn - 01.04.1965, Blaðsíða 22

Spor æskunnar
Hann var að austan. Kominn til náms. Hún
úr bænum. Þau höfðu orðið á vegi hvors
annars eins og gengur um unglinga í sama
skóla. Og, það var svo skrítið, veitt hvort
öðru athygli án sýnilegrar ástæðu. An þess
í upphafi að vera sér þess fullkomlega með-
vitandi. Seinna dönsuðu þau saman á skóla-
böllum. Fyrst feimin og fátöluð, síðar djarf-
ari. Allt í einu voru þau farin að þekkja
hvort annað. Það var meira að segja eins og
þau hefðu þekkzt lengi, óafvitandi. Þetta
var eitthvað svo einkennilegt, eða öllu
heldur yndislegt. Það var ekki hægt að lýsa
því. Það var ástin. Stúlkan varð honum allt.
Nærvera hennar unaður hvers dags, fjar-
vera hennar djúpur söknuður. Hún var
heilög vera, sem hann þráði að snerta, taka
í faðm sér, kyssa, en þorði varla af ótta við
að spilla helgi hennar. Átti hann heldur
nokkurn rétt til þess? í raun og veru hafði
han aldrei sagt, að hann elskaði hana, þótt
það brynni stöðugt á vörum hans. Stundum
var líka sem þögnin segði miklu meira en
honum fannst hann gæti nokkru sinni tjáð
í orðum.
1 kvöld ætluðu þau í bíó. Hann stóð á
horninu og beið.
Það byrjaði að snjóa. Stórar flyksur svifu
hægt til jarðar, og brátt var komið föl.
Pilturinn bretti upp frakkakragann,
hleypti í herðarnar og stakk höndunum
djúpt niður í vasana. Án þess hann vissi af,
fór hann að horfa á götuljósið, á snjóflyks-
urnar, er honum hafði alltaf þótt dularfull-
ar, eins og svo margt, sem á upptök ofar
seilingar manns sjálfs. Hann valdi sér eina
hátt uppi og reyndi að fylgja henni eftir
með augunum á leið til jarðar. Langaði
reyndar mest til að freysta þess að láta hana
falla í munn sér, í staðinn fyrir að samein-
ast hvítri blæju götunnar. Velja síðan aðra
og endurtaka leikinn, eins og hann hafði
gert þegar hann var lítiil. Skyndilega hætti
hann að horfa upp í loftið. Fór hálfvegis
hjá sér við þessa barnalegu tilhugsun, leit
ósjálfrátt umhverfis sig og gáði, hvort nokk-
ur hefði veitt sér athygli. Fáir voru á ferli,
og auðsjáanlega hafði enginn gefið gaum
að honum. Hann leit á úrið. Hún hlaut að
fara að koma. Það var óvanalegt, að hún
væri of sein. En, kannski kæmi hún nú ekki,
hugsaði hann, og efinn læddist að honum.
Sá efi, sem alltaf fylgir hinni brigðulu
hamingju.
Þá sá han hana. Hún kom út úr myrku
vetrarkvöldinu inn í bjarma götuljóssins til
hans. Skóhljóð hennar lieyrðist ekki í snjón-
um. Annars hefði hann öruglega vitað, að
hún var að koma. Hann var alveg viss um
að þekkja fótatak hennar frá öllum öðrum.
„Fyrirgefðu, livað ég kem seint,“ sagði
lnin. Röddin var heit. Hann svaraði ekki,
brosti aðeins, greip um hendur hennar og
þrýsti þær. Hún brosti h'ka og hallaði sér að
honum.
Það var sem þau bærust með þögninni út
í nóttina, nokkur andartök.
Bíll, er þaut framhjá, vakti þau aftur til
raunveruleikans.
„Þurfurn við ekki að flýta okkur, ef við
eigum að ná nógu snemma?" spurði hún.
„Jú,“ svaraði hann hægt. „Við skulum
koma.“
Og þau leiddust af stað, áleiðis.
ká há
130 MUNINN