Muninn - 01.05.1997, Qupperneq 92

TÁR AF
HIMNUM
Regnið fellur jafnt og þétt og myndar litla læki á
götunum eins og guð hafi allt í einu tekið eftir því að það
er ótalmargt grátlegt til í hinni hverfulu veröld nútímans
og fellt ótalmörg kristaltær tár fyrir mannkynið. Fólk er á
hlaupum undan úrhellinu, vopnað regnhlífum og
umferðaröngþveyti hefur myndast á götunum. Út um allt
er fólk sem stendur á sama um allt annað en að komast
leiðar sinnar, það lítur oft á klukkuna og horfir
tortryggnum, tómum augum út í regnið.
Mitt í öllu þessu mannhafi stend ég og hugsa um hvar ég
geti leitað skjóls undan regninu, skerandi bílflautunum og
öllu fólkinu sem stígur ofan á fætur mínar og rekur á eftir
mér því ég er ekki að flýta mér eins og allir hinir. Ég reyni
að senda öllu þessu ókunnuga fólki örlítið bros til að lífga
upp á tilveru þeirra sem virðist aðeins snúast um að
útvega meiri tíma til að komast hærra upp
metorðastigann. En bros mitt er ekki virt viðlits. Ég hleyp
um göturnar uns ég sé lítið, gamalt skilti sem á stendur
Café. Þetta er lítið, rautt hús eins og ég hafði alltaf
ímyndað mér að kofarnir í ævintýrunum væru,
ævintýrunum sem að amma heima á Islandi hafði sagt
mér. Ég opna dyrnar og fer inn, við mér blasir lítill salur
með mörgum litlum. kringlóttum borðum. Loftið er
mettað af reyk sem blandaðist saman við ilm af
sætabrauði og kaffi. Ég kasta mæðinni, strýk yfir blautt,
dökkt hárið og sest við borð næst glugganum. Ég sé
engan, nema gamlan mann sem situr, drekkur kaffi og
tautar við sjálfan sig. Það er hlýtt þarna inni og
andrúmsloftið laust við streitu og amstur hversdagsins.
Úr gömlu útvarpstæki á veggnum hljómar frönsk tónlist
frá fjórða áratugnum. Ég heyri einhvern raula fyrir innan
afgreiðsluborðið og ég heyri kallað á fallegri frönsku:
„Hvað má bjóða þér?" Ég lít við og sé brosmilda konu um
sextugt standa fyrir framan mig. Grásprengt hárið er
bundið í hnút í hnakkanum, brúnu augun hennar geisla af
góðsemi og þessari eilífu æsku sem við öll leitum að. Ég
sendi henni bros til baka og gleðst að hafa fundið
einhvern sem endurgeldur bros mitt. Ég býð góðan dag og
bið um kaffibolla: Hún spyr mig hvort ég sé ekki svöng en
ég neita því. Hún brosir og fer og sækir kaffið mitt. Ég er
eiginlega nýbyrjuð að drekka kaffi, heima gerði ég það
aldrei, það er fyrst núna eftir að ég kom hingað sem ég
byrjaði að drekka kaffi að einhverju ráði. Mér finnst það
rammt og vont. En hér drekka allir kaffi og fyrst ég er nú
komin hingað á annað borð fylgi ég straumnum og panta
kaffi.
Ég kom hingað til að mennta mig. Amma kom til Parísar
þegar hún var ung og sagði að hér hefði hún upplifað
allar bestu stundir lífs síns. Þegar ég var lítil sagði hún
mér sögur af fólki sem hún kynntist, dansleikjum sem hún
hafði sótt og ástinni sem hún hafði fundið. Ég hafði alltaf
séð þessa miklu borg í rósrauðum bjarma fávísinnar.
92
M U N I N N
19 9 7