Heimilisblaðið - 01.07.1940, Blaðsíða 17

HEIMILISBLAÐIÐ
117
sirin, sem hún elskaði heitar en lífið í
brjósti sínu: »svo lengi sem hann lifir, skai
hann vera Drottni léður«.
Svoi lengi sem hann lifir, skal hann vera
Drottni léður, Þetta mælti Hanna fyrir
munn allra góða mæðra.
Hanna hafði beðið grátandi um þennan
dreng, og þegar hann fæddist varð hann
henni augasteinn, og fegursti geisli lífsins.
Fyrir hann gat hún vaðið eld og vatn, og
farið alls á mis. Og var það eiginlega hugs-
anlegt, að hún gæti af honum séð?
Og þó lét hún hann frá sér af fúsurn
vilja og kom honum í fóstur til Elía æðsta
prests. Því óhugsanlegast og ómögulegast
var að hún vildi ekki og gerði ekki það,
sem hún áleit að hún gæti, af því er væri
bpnurn fyrir beztu. En betra gat hún ekki
kosið honum til handa, en að hann væri
sannur guðsmaður. Fyrir því sagði hún:
»Svo lengi sem hann lifir, skal hann vera
Dmttni léður«.
Móðir — hver sein þú ert! Getur þú hugs-
að þér nokkuð hærra til handa barni þínu.
viltu nokkuð frekar, en að það verði gott
Guðs barn. Ég er ekki að segja, að þú lít-
ir svo á sem Hanna, að það þjóni Guði bezt
með því að vera prestur — langt í frá. —
En ég skil ekki annað en að þú þráir, aö
líf þess allt verði raunveruleg gtiðsþjómista
— að það lifi svo vel, að góðverk þess verði
svo augljós, að aðrir vegsami föðurinn á
himnum fyrir það.
En ef þú þráir þetta — keppir þú þá
ekki að því í tíma og ótíma. Kennir þú
því ekki bænir er það lærir að tala, leiðir
þú því ekki dæmi Krists fyrir sjónir beint
og óbeint, dag frá degi? Biður þú það ekki,
hvetur þú það ekki, áminnir þú það ekki
sýnkt og heilagt um að ganga á guðsvegum.
Um fram allt, blæstu því ekki ást til
þessa í brjóst?
Ðanir hafa hið snjalla orðtak að »frem
elske« hitt og þetta — það er að vekja og
þróa með ás,túð sinni eitthvað í sál ann-
ara, alveg eins og maður getur látið eitt-
hvert, blóm þrífast með því að vaka yfir
hinum réttu vaxtarskilyrðum, Sæl er sú
móðir, sem með eigin skapgerð og daglegri
breytni sinni vekur í sál barns síns ást. á
Kristsbreytninni, og kemur því til leiðar,
að barnið hennar er Drottni léð, svo lengi
sem það lifir.
En hversu er þetta ekki erfitt! — heyr-
ist mér einhver andvarpa! — Og satt er
það. Álfhildur í Sambýlum er þar gott
dæmi. Seint gekk henni að gera guðsbarn
úr Bjarna sínum. Og hefir ekki mörg góð
móðir andvarpað og hugsað, að þúsund
sinnum heldur hefði hún vilja.ð sjá á oak
barni sínu niður í gröfina, en út á hinar
og þessar villigötur, sem það stökk hlæj-
andi eftir.
En áhrifavald móðurinnar er sterkasta
vald heimsins. Og ég trúi því að móðirin
góða sigri æfinlega að lokum — af því að
Guð sé líka í verki með henni. ííún er sam-
verkamaður Guðs að hinu ei'ífa takmarki
allra mannssálna..
Eg tek eitt dæmi af mörgum um lokasig-
ur móðurinnar. Ágústínus er einhver ágæt-
asti afburðamaður kristninnar. Faðir hans
var heiðinn, en móðir kristin, sjálfur lifði
Ágústínus í siðleysi fram um þrítugsaldur.
Þá sneri hann við blaðinu og varð krist-
inn. — Vegna hvers? — »Vegna fyrirbæna
móður minnar«, sagði hann sjálfur.
I haust átti ég tal við merkismann, hnig-
inn að aldri, og barst talið að lífsgæfu hans
og systkina hans. Þá mælti hann á þá leið,
að allt væri það að þakka fyrirbænum móð-
ur þeirra. Hann væri sjálfur löngu sann-
færöur um, að fyrirbænir foreldranna fyr-
ir börnunum, væru áhrifarikari en flesta
óraði fyrir.. »Fyrirbænir föður míns voru
mér ætíð sem varnarmúr«, er haft eftir
merkum erlendum manni.
Mundu það, móðir — ef þér eru allar aðr-
ar leiðir lokaðar til að leiða. barnið þitt á
Guðs vegum, þá er þessi leið opin —- fyr-
irbænin — og hún er líka sigurleið.
Eg hefi haldið þessa ræðu til að minna
yður, börn, á þakkarskuldir yðar við mæð-
urnar. Og til að sýna yður, mæður, hvílíkt