Heimilisblaðið - 01.07.1940, Blaðsíða 22

122
HEIMILISBLAÐIÐ
strýktur, böðulinn, og fólkið, s.em umhverf-
is stóð. Hann sá fyrir sér hlekkina, glæpa-
mennina, öU hin tuttugu og sex fangelsis-
ár sín, og elli sína, er hafði vitjað hans, um
aldur fram. Umhugsun alls þessa olli hon-
um þvílíks nugarangurs, að hann var reiðu-
búinn til að fremja sjálfsmorð.
Og allt er þetta meðferð, sem varmenn-
um er ætluð! hugsaði Aksionov. Og reiði
hans gegn Makar Semyonich varð svo mik-
il, að hann þyrsti eftir hefnd, jafnvel þótt
hún yrði þess valdandi, að varpa, lionum
sjálfum í glötun. Hann endurtók bænir sín-
ar sifellt alla nóttina, en gat ekki hlotið
neinn frið. Á daginn forðaðist hann Makar
Semyonich sem mestí hann mátti og leit
ekki einu sinni við honum.
Þannig leið hálfur mánuður. Aksionov
gat: ekki fest svefn um nætur. Hann var
svo vesæll, að hann vissi eigi, hvað hann
átti af sér að gera.
Nótt eina, þegar hann var á ferli um
fangelsið, veitti hann athygli mold undir
einni hillunni, er fangarnir sváfu á. Hann
nam staðar til að aðgæ'ta þetta. Skyndilega
skreið Makar Semyonich undan hillunni og
leit skelfdur á Aksionov. Aksionov freisti
þess að halda för sinni áfram, án þess að
líta við honum, en Makar greip hendi hans.
Hann kvaðst hafa grafið göng undir vegg-
inn. Moldina sagðist hann láta í hástígvéi
sín og losa hana daglega á veginum,, þegar
fangarnir færu til vinnu sinnar.,
»Halt.u þessu bara leyndu, og þú munt
líka komast burtu. Ef þú ljóstrar þessu
upp, munu þeir húðstrýkja mig til bana,
en ég mun clrepa þig fyrri.
Aksionov skalf af reiði, þegar hann leit
á óvin sinn. Hann dró hendina að sér og
mælti:
»Eg hefi enga löngun til að flýja. Og þú
munt ekki hafa nein not þess að sviíta
mig lífinu. Þú drapst mig fyrir löngu síð-
an! Og hvort ég segi ’til þín eða ekki fer
eftir boðun Guðs«.
Daginn eftjr, þegar fangarnir héldu tii
vinnu sinnar, veittu hermennirnir, sem
fylgdust með þeim, því athygli, að einhver
þeirra losaði molcl úr stígvélum sínum.
Fangelsið var rannsakað, og göngin fund-
ust. Fangelsiisstjórinn kom og yfirheyrði
alla fangana til þess að komast (að því,
hver hefði grafið göngin. Allir neituðu því,
að þeir væru neitt, við þau riðnir. Sá eini,
sem var sannleikanum kunnur, vildi ekki
koma upp um Makar Semyonich, þar er
hann vissi, að hann myndi verða húðstrýkt-
ur nær því til bana. Að lokum sneri fang-
elsisstjórinn sér að Aksionov, sem hann
vissi að var vandaður maður, og mælti:
»Þú ert sannorður og gamall maður. —
Segðu mér fyrir augliti Guðs, hver gróf
göngin«.
Makar Semyonich stóð álengdar og virt-
ist ekki búa yfir neinum kvíða. Hann horfði
á fangelsisstjórann og virti Aksionov ekki
einu sinni viðlits. Varir og hendur Aksioi-
novs, titruðu, og um hríð gat hann ekki
komið upp orði. Hann hugsaði með sjálf-
um sér: »Hví skyldi ég halda hlífðarskildi
yfir honum, sem eyðilagði líf mitt — Hví
ekki að láta hann gjalda þess, sem ég hefi
orðið að þola? En ef ég ljóstra upp um
hann, munu þeir sennilega húðstrýkja hann
til bana. Og ef til vill hefi ég hann fyrir
rangri sök. Og hvaða gagn yrði mér að
því, þegar allt kemur til alls?«
»Jæja, gamli maður«, endurtók fangels-
isstjórinn. »Segðu mér sannleikann. Hver
liefir verið að grafa undir vegginn?«
Aksionov leit. á Makar Semyonich og
mælti: »Eg get ekki leyst úr þessari spurn-
ingu yðar. Það er ekki vilji Guðs, að ég
segi yður það. Gerið við mig, hvað sem
yður sýnist, Ég er á yðar valcli«.
Hvernig sem fangelsisstjórinn reyndi,
var Aksionov ófáanlegur til að s,egja neitt
frekar. Þar með varð málið að falla niður.
Þessa nótt, þegar Aksic>nov lá í rúmfleti
sínu og var einmitt í þa,nn veginn að festa
blund, kom einhver hljóðlega og settist, hjá
honum. Hann starði gegnum myrkrið og
sá, að aðkomumaðurinn var Makar.
»Hvers ætlast, þú af mér?« s,purði Aksi-
onov. »Hvers vegna hefir þú komið?«
Makar Semyonich var hljcður. Þá leit
Aksionov upp og mælti: »Hvað vilt þú?
Farðu burtu, eða ég kalla á vörðinn«.
Makar Semyonich laut yfir Aksionov og
hvíslaði: »Ivan Dmitrich, fyrirgefðu mér!«
»Fyrirgefa þér hvað?« spurði Aksionov.
»Það var ég, sem myrti kaupmanninn
og faldi hnífinn meðal hluta þinna. Ég
ætlaði einnig að ráða þér bana. En ég
heyrði háreysti að utan, svoi að ég faldi
hnífinn í poka þínum og flýði út urn glugg-
ann«.
Aksionov var hljóður og vissi eigi, hvað
segja skyldi. Makar Semyonich féll á kné.
»Ivan Dmit,rich«, sagði hann, »fyrirgefðu
‘ mér! — Fyrirgefðu mér í Guðs nafni! Ég
skal meðganga það, að ég hafi myrt kaup-