Heimilisblaðið - 01.07.1940, Blaðsíða 41

HBIMILISBLAÐIÐ
141
Þeasari kurteislegu glettni hennar reidd-
isft Jdsúa svo, að hann fölnaði upp. En ád-
ur en hann kæmi upp orði, var Maqueda
horfin. inn undir hlið-hvelfinguna., Hann
hafði þá ekki annað ráð en að láta skamm-
irnar dynja yfir okkur og þá einkum Kvik,
sem var valdur að því, að hann datt af
baki. Til allrar óhamingju skildi Kvik s.vo
mikið í arabisku, að hann gat gripið þráð-
inn í skömmum Jósúa, og lét hann hafa
það aftur óþvegið.
»Og haltu þér saman, skjaldbakan þín«,
hrópaði hann upp, »og reyndu að halda
glyrnunum þar sem eiga heima af náttúr-
unnar hendi, annars detta þær bráðum út
úr hausnum á þér!«
»Hvað segir heiðinginn?« spurði Jósúa
æfur. Þá vaknaði Orme af dválanum og
svaraði á arabisku:
»Hann beiðist þess af þér, þú prins, allra
prinsa, að þú lokir hágöfugum munni þín-
um, og haldir þfnum háeðlu glyrnum í sín-
um réttu tóftum, svo þú týnir þeim ekki«.
Þá skellihlóu allir viðstaddir, því Abatí-
ar hafa ágætt skyn á fyndni. Eftir þetta
vissi ég ekki almennilega hvað gerðist, þvi
að Orme lá við svima svo greinilega, að ég
mátti til að taka hann að mér, þegar ég
svo aftur leit upp, þá sá ég að hliðið var
lokað og hópur þjóna í marglitum búning-
um var á leið til gestaálmunnar með okkur.
Þeir fóru með okkur til herbergja okkar;
þau voru svöl og loftgóð. Veggir cg þak
var klætt glerjuðum steinum í mörgum lit ■
um og myndum. Annars var fátt um her-
bergisgögn, en þau voru úr tré og öll út-
skorin. Þessi gestaálma hallarinnar var hús
út af fyrir sig, með sérstökum inngangi,
og að svo miklu leyti sem við gátum séð,
þá stóð þessi bygging ekki í neinu sam-
bandi við höllina sjálfa. Fram undan henni
lá lítill aldingarður og á bak við var húsa-
gayður og í honum smáhýsi og þar voru
úlfaldar okkar geymdir, að því er okkur
var sagt. Svo sáum við ekki meira að sinni
því að nóttin var að detta á og svo vorum
við líka allt of þreyttir til að gera fleiri
rannsóknir að sinni.
Við þetta bættist svo, að Orme var sjúk-
ur, svo af sér genginn, að hann gat varla
á fótunum staðið. En samt sem áður var
ómögulegt að fá hann til að vera rólegan
fyrr en hann vissi, að allt sem okkur snerti
væri komið í lag. Og ekki gátum við fengið
hann til að ganga til rekkju fyrr en við
værum búnir að hjálpa honum að hvelf-
ingu nokkurri með eirslegnum hurðum fyr-
ir, sem hermennirnir opnuðu fyrir okkur.
Þar sáum við farangurinn, sem úlfaldar
okkar höfðu borið.
»Teldu það allt, Kvik«, sagði Orme. Og
Kvik gerði það við skímu frá smálampa,
sem herforinginn hélt. á í dyragættinni.
»Allt í lagi, að svo miklu leyti sem ég
get séð«, sagði Kvik.
»Gott og vel, lokaðu svo dyrunum og
hafðu lykilinn með þér«, mælti Orme í skip-
unarrómi.
Kvik hlýddi á ný. En er herforinginn
var tregur til að fá honum lykilinn, leit
Kvik svo reiðilega á hann, að hann þorði
ekki annað en afhenda honum lykilinn, en
yppti þó öxlum um leið. Ég hygg að hann
hafi svo. farið til yfirmanna sinna til að
skýra þeim frá þessu.
Að svo mæltu fengurn við svo Orme loks-
insi til að ganga til náða. Hann kvartaði
um óþolandi kvalir í höfðinu o.g vildi einsk-
is neyta, nema lítils eins af mjólk og vatni.
En þegar ég var búinn að ganga úr skugga
um, að honum var einskis vant alvarlega
að öðru, leyti, þá gaf ég honum bara kröft-
ugt svefnlyf. Og áður en tuttugu mínútur
voru liðnar, hafði það verkað. og' var það
okkur öllum mikill léttir. — Hann féll í
djúpan dvala, og vaknaði ekki aftur fyrr
en eftir margar stundir.
Tvisvar þá nótt og snemma morguninn
eftir sendi Maqueda til að vita, hvernig
honum liði. Og þar eð hún var ekki ánægð
með þær fregnir, sem hún fékk af honum,
þá kom hún sjálf kl. 10 árdegis og tvær
þernur með henni og gamall karl siðskeggj-
aður, og þóttist ég þegar vita, að það væri
líflæknir hennar.
»Má ég fá að sjá hann«, spurði hún kvíða-
full.
Ég leyfði henni það, með því skilyrði þó,
að ekkert þeirra yrði hið minnsta órólegt.
Eg vísaði þeim svo inn í hálfrökkvað her-
bergi; þar stóð Kvik eins og líkneski við
annan endann á rúminu og tók þegjandi
kveðju þeirra. Hún starði á ásjónu Olivers
rjóða af hitasótt og sá hversu gasið frá
sprengjunni hafði sett sín merki á enni
hans. Og er hún starði á hann, sá ég að
fjólubláu, yndislegu augun hennar fylltust.
tárum. Síðan sneri hún bráðlega. við og
gekk út úr herberginu. Fyrir dyrum úti
gaf hún förunautum sínum bendingu. um
að fara, og spurði mig í hljóði-