Heimilisblaðið - 01.07.1940, Blaðsíða 20

120
HEIMILISBLAÐIÐ
Segðu1 rnér hvernig þú drapst hann, og hve
miklum peningum þú stalst!«
Aksionov sór, að hann hefði ekki gert
það. Að hann hefði ekki litið kaupmann-
inn augum, eftir að þeir drukku teið sam-
an. Að hann hefði enga peninga meðferðis,
nema átta þúsund rúblur, sem hann ætti
sjálfur, og að hann hefði ekkert. með þenn-
an hníf að gera. En rödd hans skalf, and-
lit hans var náfölt, og hann titraði af ótta,
eins og hann væri sekur.
Lögreglustjórinn bauð hermönnunum að
binda Aksionov og setja hann í sleðann.
Þegar þeir bundu fætur hans saman og
köstuðu honum í sleðann, gerði Aksionov
krossmark fyrir sér og brast í grát. Hanri
var sviptur peningum sínum og vörum.
Síðan var hann sendur til næstu borgar
og varpað þar í fangelsi. Það var spurzt
fyrir um mannorð hans í Vladimir. Kaup-
mennirnir Oig aðrir íbúar borgarinnar
sögðu, að áður fyrr hefði hann verið drykk-
felldur og eytt tímanum til ónýtis, en að
hann væri góður maður. Síðan hófust rétt-
arhöldin. Hann var ákærður fyrir að hafa
myrt kaupmann frá Ryazan og rænt hann
tuttugu þúsund rúblum.
Kona hans, var yfirbuguð af örvæntingu
og vissi ekki, hverju hún átti að trúa. Börn
hennar voru öll mjög ung, eitt þeirra var
enn á brjósti. Hún tók þau öll með sér og
ferðaðist, til borgarinnar, þar sem maður
hennar dvaldi í fangelsi. — I fyrstu fékk
hún ekki leyfi til að sjá hann. En eftir að
hafa biðið óaflátanlega langan tíma var
henni veitt leyfið og farið með hana á fund
hans. Þegar hún sá mann sinn í fanga-
búningi og í hlekkjum, meðal þjófa og
glæpamanna, hneig hún til jarðar og var
frávita um hríð. Þá kallaði hún börnin til
sín og settist skammt frá honum. Hún
sagði honum fréttir að heiman og spurði
hann, hvað fyrir hann hefði komið. Hann
sagði henni allt af létta og hún spurði:
»Hvað getum við nú gert?«
»Við verðum að senda bænaskrá til keis-
arans um þao, að saklausum manni verði
ekki varpað í glötun«.
Kona hans kvaðst hafa sent keisaran-
um bænarskrá, en að henni hefði ekki ver-
ið gaumur gefinn.
Aksionov svaraði eigi, en horfði aöeins
til jarðar.
Þá sagði kona hans: »Það hlaut að verða
fyrir einhverju, að mig dreymdi, að hár
þitt hefði gerzt grátt. Þú manst eftir því?
Þú hefðir ekki átt'að leggja af stað þenn-
an dag«. Og hún sagði um leið og hún
strauk fingrum sínum um hár hans: »Elsku
Vanya, segðu konunni þinni sannleikann.
Var það ekki þú, sem gerðir það?«
»Svo að þú grunaðir mig líka!« sagði
Aksionov. Og hann fól andlitið í höndum
sér og brast í grát. Þá kom hermaður og
sagði, að konan og börnin yrðu að fara.
Og Aksionov kvaddi fjölskyldu sína í
hinzta sinni.
Þegar þau voru farin, rifjaði Aksionov
upp fyrir sér það, sem sagt hafði verið.
Og þegar hann minntist þess, að kona hans
hafði einnig grunað hann, sagði hann við
sjálfan sig: »Það virðist sva sem Guð einn
geti vitað sannleikann. Til hans eins getum
við skírskotað málum vorum og af hon-
um einum vænzt miskunnar«.
Og Aksionov ritaði engar fleiri bæna-
skrár. Hann gaf frá sér alla von og gerði
aðeins Drottni bæn sína.
Aksionov var dæmdur til húðstrýkingar
og námuþrælkunar. Síðan var hann húð-
strýktur með refsisvipu. Og þegar sárin
eftir refsisvipuna voru gróin, var hann
sendur til Síberíu með öðrum glæpamönn-
um.
I tuttugu og sex ár dvaldi Aksionov í
Síberíu, sem glæpamaður. Hár hans gerð-
ist hvítt sem snær, og skegg hans varð
sítt, þunnt og grátt. öll glaðværð hans
hvarf. Hann varð álútur, gekk hægum
skrefum og sást aldrei hlæja. En hann
gerði oft bæn sina Drottni.
I fangelsinu lærði Aksionov að smíða
stígvél. Með þeirri iðju sinni aflaði hann
sér smám saman örlítillar fjárhæðar. Fyr-
ir hana keypti hann »Líf dýrðlinganna«.
Hann las bók þessa, þegar birtan í fang-
elsinu leyfði. Á sunnudögum hlýddi hann
á guðsþjónustur í fangelsiskirkjunni og
söng í söngflokknum, því að rödd hans var
enn fögur.
Fangavörðunum féll vel við Aksionov,
vegna auðmýktar hans, og meðfangar hans
báru virðingu fyrir honum. Þeir kölluðu
hann »afa« og »dýrðlinginn«. Þegar þeir
vildu biðjast einhvers af vörðunum, gerðu
þeir Aksionov ávallt að talsmanni sínum.
Og þegar deilur risu meðal fanganna komu
þeir til hans til að fá hann til að miðla
málum.
Aksionov bárust engar fréttir að heim-
an. Hann vissi ekki einu sinni hvort kona
hans og börn væru enn á lífi.