Heimilisblaðið - 01.07.1940, Blaðsíða 40

140
HEIMíILISBLAÐIÐ
Hvað sem annars má Abatíum til for-
áttu finna, þá eru þeir auðsjáanlega dug-
legir bændur, eins og forfeður þeirra, hin-
ir fornu Júdeu-bygg'jar. Og það þótti þeim
varða mest. af öllu, að eiga. land til rækt-
unar. Sá var mestur meðal þeir-ra, sem átti
víðastar lendur. Sá, sem bjó á kotskækli
var smábóndi, en sá sem enga jörð átti var
blátt áfram þræll. Aðalþáttur laga þeirra
var jarðeignaþátturinn. Metorðagirnd
þeirra og glæpir þeirra voru í nánu sam-
bandi við jarðeignir þeirra; lifðu þeir af
afurðum jarða sinna og auðguðust á vöru-
skiptum, því að peninga áttu þeir enga.
Peir borg.uðu með ákveðnum mæli korns
og annara afurða hesta, úlfalda, landspild-
ur o. s. frv.
Og þó er land þeirra, þótt furðu gegni,
hið auðugasta, að gulli og' öðrum málmum,
sem ég hefi heyrt getið um jafnvel í Afríku.
Það er sva auðugt, að því er Higgs segir,
að Forn-Egiptar unnu þar gull, svo að
skipti milljónum gullstanga á ári hverju.
En gullið hafði samt sem áður ekkert gildi
í augum hinna gyðingættuðu landsbúa.
Pegar við komum inn í úthverfi borgar-
innar, þá kamu konur og' föðmuðu að sér
eiginmenn sína eða unnusta; voru margar
þeirra dáfríðar sýnum. Margar þeirra
réttu að þeim kornbörn, sem þeir áttu
að kyssa og litlu lengra burtu sáum við
börn, sem áttu að strá rósum og granat-
eplablómum fyrir fætur þessara sigurveg-
ara. Og allt þetta kom til af því, að þeir
höfðu riðið fjallskarðið á enda og síðan
til baka aftur!
»ö, þér guðir!« hrópaði Kvik, glettinn
að vanda, er hann virti alla þessa sjón fyr-
ir sér, »því að sjálfur er ég sannnefnd hetja
líka! Takið eftir — ég kam aftur heim úr
Búastríðinu, og var þó búinn að liggja sem
örendur með kúlu gegnum lungun og mín
var getið í hraðekeyti, já, ég', Kvik undir-
foringi var nefndur í hraðskeyti — af hin-
um heimskasta hershöfðingja, sem nokkurt
auga hefir litið — fyrir viðvik nokkurt,
sem ég vil ekki segja nánar frá — enginn
virti mig minsta viðlits, þegar ég kom heim
til feðrabargar minnar.* Og þó hafði ég
skrifað hringjaranum þar, sem var mág-
ur minn af tilviljun, og lét hann vita, með
hvaða lest ég kæmi. Já, doktor, þvílíkt. og
annað eins, enginn maður bauð mig eina
vitund velkominn og því síður gáfu þeir
mér í staupinu«, og um leið og hann sagði
þetta benti hann á konu, sem rétti staup
af víni að einum þessara hátttlofuðu her-
manna. »0g s,ízt af öllu var ég faðmaður
og kysstur«, sagði hann og benti á eitt-
hvert parið, sem var að faðmast og kyssast.
Þegar við vorum búnir að fara aðalgöt-
una á enda í þessari heillandi borg og múg-
urinn fylgdi okkur, æpandi af fögnuði, þá
komum við inn i merkilegustu deild borg-
arinnar. Þar blasti við okkur opið svæði
alsett trjám og blómum í fegursta skrúði.
Fyrir enda þessa svæðis lá löng húsaröð
með hvítkölkuðum, veggjum og gylltum
þakhjálmum. Húsalengja þessi lá beint
undir hamraveggnum; lágu um hana tvö-
faldir múrveggir og skotgrafir í kring.
Þetta var höll drottningafinnar. Þegar
ég var þar áður á ferðinni, fékk ég tvisvar
áheyrn þar hjá drottningunni. I kringum
þetta hallarsvæði lágu líka hús umgirt
aldingarði hvert um sig og heyrðu þau til
hinum tignustu fjölskyldum. Innan um
þessi höfðingjabýli vcru líka opinberar
byggingar, svo sem samkunduhúsið eða
musterið; virtist það vera byggt í líkingu
við musteri Salómcs í Jerúsalem, en auð-
vitað miklu minna.
Jósúa nam staðar við hallarhliðið og reið
til Maquedu og spurði snúðugt, hvort hann
ætti að fara með þessa »heiðingja« — eins
og hann kallaði okkur -—'í pílagríma-her-
bergin í vesturhluta borgarinnar.
»Nei, frændi«, svaraði Maqueda, »þessir
útlendingar eiga að búa í gestaálmunni í
höll minni«.
»Gestaálmunni í höllinni? Það er ómögu-
legt«, sagði Jósúa andæfandi. »Mundu það,
frænka, að þú ert ógift enn. Ég bý ekki
enn í höllinni og get ekki varið þig«.,
»Nei, ég hefi nú komist að því fyrr í
dag«, svaraði hún, »að þú getur ekki varið
mig. Til allrar hamingju gelt. ég varið mig
sjálf. Ég tel það óhjákvæmilegt, að [>essir
gestir okkar séu þar, sem farangur þeirra
er kominn á undan þeim, nefnilega á ör-
uggasta staðnum í Múr. Og* þú frændi, sem
ert svo dauðsærður, að þú færðist undan,
er soldáninn sko.raði þig á hólm — farðu
nú heim og' hvíldu þig. Góða nótt, kæri
frændi. Og þegar þú ert aftur búinn að
ná þér, þá munum við hittast og gera út
um ýms mál. Nei, nei, það er einkar vin-
samlegt af bér -— en ég vil ekki tefja þig
einni mínútu lengur. Gaktu til rekkju og
gleymdu s,vo ekki að þakka, Guði fyrir alí-
ar þær hættur, sem þú hefir sloppið úr
í dag«.