Heimilisblaðið - 01.11.1945, Blaðsíða 5

201
^EIMILISBLAÐIÐ
* Sóðum sveitabæjum. Þau voru þó nothæf
' rir sýslumannshjónin eins og sakir stóðu,
611 tiifinrianlegastur skortur var á garði, því
j §arðrækt var þá afar lítið stunduð á Is-
.andi- Er þessu var þó fljótlega bætt, ,,og
af *’ skrifar fru Thorlacius, verið allstolt
PVl5 að strax fyrsta árið ræktaði ég vmsar
tegund
at
stasði
lr af rófum, nokkrar káltegundir, spín-
°' B., sem dafnaði vel miðað við kringum-
llll'uar og varð okkur til mikillar gleði“.
essi gleði átti sér þó ekki langan aldur.
. raektin varð fyrir óvæntri og einkenni-
l , trutlun, og segir frú Tliorlacius svo frá
í t' uokkurn, þegar við lijónin vorum
'aupstað, kom ríkur bóndi, Tli. að nafni,*
Uieð t •• 1 ...
að' tV° llundru® fjar 1 rekstri. Hann opn-
j,-l ®ar®sbliðið og rak féð inn í garðinn, enda
ag ^ulltrúi okkar og vinnumaður reyndu
ho °ma 1 veS fyrir það með því að benda
ir að l)arlla værl1 ræktaðir garðávext-
tuikl ^ ^lann taldi’ að þaS gæti okki valdið
Vióui, þótt féð træði niður ofurlítið af
jv..aS1 ’ eills og hann orðaði það. Af því að
Vori1 á garðinum, kom það að litlu
a *’ þ°tt okkar menn rækju féð út um
íafil ^eirra’ ÞV1 aó bóndinn lét reka það
tj^.1 lar®au inn uni hitt. Að lokum sagði full-
].-( °11 llQuum, að sýslumaðurinn mundi ekki
ij, l08Sa óhegnt, þegar bann kæmist á snoð-
ókv^n’ Evað skeð hefði. Varð bóndinn þá
a viði °g reif niður hjallinn okkar í
reiði
81nni.
8arð°ai llaf3i llvllzt góða stund í kál-
okj^ nnin’ lagði bóndinn aftur á stað og mætti
af f ^ ^ leiðinui- Aarð ekkert um það ráðið
^tunj111).^01011 llaus’ bvað skeð hafði fyrir
lnJó ] • °mi' Hann kyssti manninn minn
vtr;y lartanlega, að því er séð varð, og lét mig
engU 0,18 sauia aðnjótandi. Kallaði liann mig
ai þyi ad ég var í hvítum fcjól. Þegar
sem i °Ml’ ieu8lun við vitneskju um það,
^ttgarl ha^ði’ °S geta víst allir gert sér í
að sj/ índ’ hvað okkur muui hafa fallið illa
þennan litla blett, sem við böfðum lagt
*
etiiÖum iCp^þkindiim átt við Þórð bónda á Finns-
Sýslumannshjóhin Gytha (1782—1861) og Theodorus
Thorlacius (1774—1850).
svo mikla alúð við og orðinn var okkur svo
kær, gereyðilagðan og allar okkar uppskeru-
vonir að engu orðnar.
Maðurinn minn stefndi bóndanum, en liann
var aðeins dæmdur til að greiða tvær spesíur
til fátækra. Mál þetta vakti mikla atliygli
í héraðiriu og bakaði okkur mikla óvild, ekki
aðeins hjá almúganum, lieldur einnig hjá
prestunum, sem sumir hverjir létu í ljós undr-
un sína yfir því, að liann skyldi hafa látið
sekta manninn, þó að fé lians liefði troðið
niður ofurlítið af „grasi“ í garðinum.
Ég skýri frá þessu litla atviki ekki aðeins
vegna þess sjálfs, lieldur einnig vegna afleið-
inganna, sem urðu langvinnar og furðuleg-
ar. Þegar maðurinn minn var í embættis-
ferðum, kom það t. d. stundum fyrir fyrst á
eftir, að fólk lokaði fyrir bonum bæjunum,
eða vísaði honum til næsta bæjar til að fá
mjólkursopa að drekka, allt vegna þessarar
sektar, sem bóndinn var dæmdur í. Maður
þessi var kallaður „monsieur“, en það þýðir,
að hann var ríkur og frændmargur“.
BRÚÐICAUP.
Stuttu eftir komu sýslumannshjónanna til
Eskifjarðar bauð séra Björn Vigfússon prest-
ur á Eiðum þeim til brúðkaups síns og dóttur
sýslumannsins í Norður-Múlasýslu.* Þau þágu
* Þann 24. sept. 1801 gekk séra Björn Vigfússon
(1776—1848) að eiga Þórunni, dóttur Guðmundar
sýslumanns Péturssonar í Krossavík, en hún dó árið
eftir. — Sr. Björn var prestur að Eiðum árin 1801—
1830 og síðar að Kirkjubæ.