Heimilisblaðið - 01.11.1945, Side 24

220
við Rossland um Mary Standish, og varð því að verða
án þeirrar vitneskju, sem hann hefði ef til vill gefið
honum.
Þeir fóra frú Cordova snemma kvölds og um sól-
setur tjölduðu þeir á skógivaxinni eyju tvær mílur
undan ströndinni. Ólafur gamli þekkti þessa eyju. Hún
var óbyggð, en þar var fjölskrúðugt fuglalíf. Ólafur
gamli elskaði fuglana, og kliður þeirra og söngur hafði
líka þægileg áhrif á Alan. Hann greip öxi, en það
hafði liann ekki gert í sjö mánuði, og fann þæginda-
kennd líða um vöðvana. Og Ólafur gamli var sem ris-
inn upp frá liinum gömlu og góðu árum og raulaði
fyrir munni sér gamlar óheflaðar vísur, meðan hann
sýslaði við eldinn. Hann vissi, að andi óbyggðanna var
þegar farinn að liafa hætandi áhrif á hug Alans. Og
Alan fannst hann vera kominn svo nærri lieimili sínu.
Hann tróð í pípu sína og horfði á Ólaf, meðan liann
bakaði byggkökuna. Það minnti liann á föður hans.
Hann hafði lifað þúsundir slíkra stunda, meðan Alaska
var ónumið land, og ekkert landabréf til, er gæti vís-
að veg yfir fjöll og fimindi.
Ólafur gamli var ofurlítið líkur lækni, sem vill
hressa sjúkling sinn með fjörlegum samræðum, og eft-
ir kvöldverðinn settist hann, liallaði bakinu upp að
trjábol og fór að segja frá atburðum hinna liðnu ára,
eins og þeir hefðu gerzt í gær, og morgundagurinn
mundi geyma þeim tunnu fulla af gulli undir endan-
um á regnboganum. Þannig liafði það alltaf verið fyr-
ir þrjátíu árum. Hann var sextugur þessa dagana, sagði
hann, og bjóst við, að það mundi fara að styttast í
dvöl sinni þar á Cordovaströndinni. Hann langaði til
Síberíu, þessa bannsetta ævintýralands, sem var að-
eins nokkrar mílur handan við sundið. Hann gleymdi
sorgum Alans vegna ákafa síns. Þar fyrir handan væri
meira gull en menn hefði nokkurn tíma dreymt um.
Landið var ónumið og jafnvel fjöllin og árnar voru
óskírð. Hann ætlaði sannarlega að fara þangað eftir
eitt eða tvö ár, ef liann lifði, finna þar liamingjuna
eða bíða þar dauðans meðal Cliukchi-fólksins í fjöll-
unum. Hann liafði reynt að komast þangað tvisvar,
síðan gamli félagi hans dó, en orðið frá að hverfa í
bæði skiptin. Næst skykli það takast, og hann bauð
Alan að verða með.
Það var seiðmagn í orðum gamla mannsins, er hann
sagði frá þessu ævintýralandi, sem lægi rétt handan
Berings-sundsins, og biði landnemanna. Ævintýraþrá-
HEIMILISBLAÐIÖ
v
ingamanninn“, sagði Naylor, „og veiti
hann hefur fengið einkaleyfi á tæki s'nU-
Ég veit ennfremur, að hann hefur es
mörg þúsund mílur án henzíns11.
Wilson er allauðugur landeigandi oé
á hoima eigi allfjarri London. Er fullyrl’
að í landareign lians hafi fundizt úran
íum, og þykir það að vonum cigi *'
tíðindi. Uppfinning lians mun valda ahj'
hvörfum í sögu mannkynsins, ef r<"
reynist. Þelta litla tæki getur alveg elllS
knúið liina þyngstu járnbrautarlest oS
stærstu flugvélar sem litla og lctta
reið, ef allt er örugglega í pottinn 1,11
Bíða menn þess nú að vonum nieð *
inni óþreyju, hvort uppfinning Þe"^
muni standast öll próf, en það niu11 ^
vontim líða all-langur tími, þar til e11
anlega verður skorið úr um raunn
gildi hennar.
Penetronen — nýtt undratcek1.
Nú er svo komið, að hægt er
það utanfrá, hve þykkir eru veggir
að 6Ía
álm-
nia
hylkis og hve hátt vökvi í geynii sten
duf-
tilstyrk
Þetta hvorttveggja er gert nieð - ,
„ýskeð l‘e'
nýs tækis: penetronen, sem
ur verið skýrt frá í New York
T»k‘
auðveH 1
itii>a
• 'V mál1'1'
geisla, og sé þeim t. d. beint ao^ «
þetta er 20 kg. að þyngd og
flutningi. Það sendir frá sér gal1
vegg, fara þeir gegnum hann. 1 •„
af geislunum kemur út hinunt 111 ^.gj.
veggjarins og hverfur, en aðrir ^.j.
anna kastast aftur til baka, og llie .
slyrk þeirra er liægt að akyeða ,
veggjarins, því að endurkastið e5 ^
réttum hlutföllum við þykkt e,
Þegar ákveða ó vökvamagn 1 ® .vn'i5"
tækið fært upp og niður á vegg ,n01,j,
ins, og um leið og farið er yfir ^erg„r
sem inyndar yfirborð vökvanSi .r.
breyting ó cndurkastinu, sein t*
Vegir ger'Sir í verksiniðj11111
Um líkt leyti og sú bylting
íslenzkri vegagerð, að tekið 'ar ^ seni
stórvirkar vélar til vegagerðar ^
raunar hafði lengi tíðkazt er e