Heimilisblaðið - 01.11.1945, Blaðsíða 9

205
^EIMILISBLAÐIÐ
sem lokað var með járnhurð, stóðu
°Pnar á öðrum hliðarvegg herbergisins.
’Aerið þér sælir“, sagði ég og fór inn í
Peuingaskápinn.
’Aiijið
þér ekki koma yður út“, sagði
Qkastjórinn kuldalega og benti mér á
dyrnar.
Eg fór til bókhaldarans og rétti lionum
®aiUanvafða peningaseðlana með snöggri
,reyfiugu, eins og það væru töfrabrögð, sem
8 I'efði í frammi.
Andlit mitt var náfölt.
”Hérna“, sagði ég, „leggið þá inn“.
Kann tók við peningunum og rétti ]»á öðr-
starfsmanni, sem lét mig skrifa uppliæð-
* a Pappírsblað og nafn mitt inn í bók.
. ® V*SS1 ekki lengur, livað ég liafðist að. Bank-
11 I'ringsnerist fyrir augum mínum.
”Eru þejr komnir illn?“ spurði ég dinunri,
slcJálfandi rödd.
”t*eir eru það“, svaraði bókhaldarinn.
”t*á var ég að hugsa um að taka út ávísun“.
a° Var ætlun mín að taka út sex dollara
a®kallandi þarfa. Einhver fékk mér ávís-
laliefti, og annar skýrði fyrir mér, hvernig
^ ætti að útfylla ávísun. Starfsfólkið í bank-
1 t-aldi mig milljónamæring, sem væri
rétt' ”lllnse8Íntí- Ég útfyllti ávísunina og
1 fulltrúanum hana. Hann leit á lianá.
Va®I Ætlið þér að taka út alla uppliæð-
j. 3 Un(Iir eins?“ spurði liann undrandi. Þá
Var3 ntér ljóst, að ég liafði skrifað finun-
°g sex í staðiiui fvrir sex. Nú var öll skyn-
eerui f - J
Ira ^er vikin. Mér var ómögulegt að
Va a neina skýringu á þessu. Allt starfsfólkið
'innu og glápti á mig.
8ta |j'Ílna3ur °S óbamingjusamur lét ég slag
”Ja; allt heila skíttið“.
” er taEið peningana yðar úr bankanum“.
”Hvern eyri“.
init?“r hafÍð Ckki ' llyggÍu a3 leggía meira
spurði fulltrúinn undrandi.
”Aldrei“
l . b ge,ói ntér þær beimskulegu vonir, að
eiiT lnyn<lu alita að ég liefði móðgazt yfir
11VerJu’ uteðan ég var að útfylla ávísun-
ina, og mér snúizt hugur. Ég gerði vesæla
tilraun til að líta út eins og bálvondur maður.
Gjaldkerinn bjóst til að greiða peningana.
„Hvernig viljið þér fá þá?“ spurði hann.
„Hvað?“
„Hvernig viljið þér fá þá?“
„Ali“, nú skildi ég við hvað hann átti og
svaraði án þess að bugsa mig minnstu vitund
um: „í fimmtíuköllum“.
Hann rétti mér fimmtíudollara seðil.
„Og þessa sex?“ spurði hann þurrlega.
„í sexköllum“.
Hann afbenti mér sexdollara seðil, og ég
þaut vit.
Um leið og liurðin skall á liæla mér, lieyrði
ég bergmálið af tröllalilátri, sem hafði næst-
um því sprengt þakið af bankanum. Eftir
þetta héf ég engin skipti átt við banka. Skot-
silfur mitt geymi ég í buxnavasanum og spari-
fé mitt í sokk.
Skrítlur
Piparsveinn mætli laglegri stúlku á götu, hann
finnur blóðið þeytast um æðar sér og segir við hana:
„t hvert skipti sem ég mæti yður, ungfrú, verður
mér á að hugsa: eigi leið þú mig í freistni.
Stúlkan svaraði:
„Og í hvert skipti, sem ég sé yður, detlur mér
ósjálfrátt í liug: frelsa tnig frá öllu illu“.
Hershöfðingi liafði hækkað í tigninni og af því
tilefni hélt hann allri herdeild sinni veizlu. Þegar
sezt var að borðum, hélt hann ræðu og sagði meðal
annars: „Ráðizt nú á matinn miskunnarlaust og væg-
ið ekki víninu. Farið með það, sem hér er á horð
borið, eins og það væru svarnir óvinir yðar“.
Þegar máltíðinni var lokið, sá hershöfðinginn einn
af liermönnunum með tvær vínflöskur, sem hann
hafði laumað í vasa sína, og sagði við hann: „Hvað
hafið þér nú þarna inni á yður? Ætlið þér að nesta
yður til næsta dags?“
„Ég hef bara hlýtt skipun yðar. Þeir óvinir, sem
ekki eru drepnir, eru alltaf liandteknir og settir í
fangelsi“.