Heimilisblaðið - 01.11.1945, Blaðsíða 34

230
HEIMILISBLAÐIP
UM SÉRA ARNGRÍM BJARNASON
CJÉRA ARNGRÍMUR BJARNASON, er síð-
^ ast var prestur á Álftamýri, var lieldur
tornæmur í æsku. Hann var 18 ár viS skóla-
nám, og eftir 8 ár fór hann fyrst a8 skilja
hneigingar í latínu, og gat allvel numiS liana
aS síSustu. Hann erfSi miklar eignir eftir föS-
ur sinn, enda liafSi hann helzt í hyggju aS
fara aS búa, er hann var útskrifaSur. Þá fór
hann aS skyggnast eftir konuefni, því aS ekki
var gott aS byrja búskap meS ráSskonu. Þá
bjó á Melum í HrútafirSi Jón sýslumaSur
Jónsson, vel fjáSur maSur. Ein barna hans
var GuSlaug, er síSar átti Ásgeir alþingis-
mann Einarsson. Þessi kostur leizt Arngrími
einna álitlegastur; hann hafSi aldrei séS
stúlkuna, en spurn hefur liann haft af henni.
Hann skrifaSi lienni því bónorSsbréf, er svo
hljóSar:
„Innilega biS ég ySur, elskaSa góSa jóm-
frú, aS þér ekki álítiS ySur ofvaxiS aS taka
tilmælum mínum um giftumál okkar, lofi
guS, á næstkomandi vori. Af elsku til ySar
vil ég sem lientugast er liaga högum mínum;
tvo þriSju partana af Leirá byggi ég góSuin
og vænum ábúendum, en einn þriSja part-
inn, eSa 20 hndr., ætla ég sjálfum mér til
ábúSar. YSur elska ég mikiS af góSri afspum
og óska sfrax aS mega sækja ySur norSur
aS vori til aS ráSa fyrir mínu litla búi, þvi
skuldabú vil ég ekki hafa. Þrjátíu spesíur
nægja mér aS láni meS rentum lijá föðu1
ySar. LifiS vel, ySar sannur og einlægur elsk'
ari.
A. Bjarnason ■
Bréfi þessu var aldrei svaraS, og varS An1'
grímur því aS hyggja af þeim ráSahag. Ha11*1
kvæntist nokkru seinna fyrri konu sinni, UlH'
riuiu, en þeirra samfarir urSu ekki góSar og
skildu þau. SíSan varS Arngrímur prestu1
á StaS í SúgandafirSi. Undi liann ekki ein
lífinu og fór því aS leita sér kvonfangs-
Á heimili liansi á StaS voru hjón nokkuÞ
er áttu efnilega dóttur, er MálfríSur liét. Vih 1
séra Arngrímur fá hennar, en þær mæSglir
tóku því fjarri. Þá var þaS eitt sinn, aS nióSi1
stúlkunnar var í fjósinu aS mjólka. BirtlS*
henni þá hvítur engill, er sagSi lienni llie
ógnandi röddu, aS ef liún ekki gæfi £u ’
manninum honum séra Arngrími liana
Máh
fríSi, þá færi liún til lielvítis. Eftir þaS hva1
engillinn. Konan varS dauSlirædd sem v°u
var, og lieldur en aS fara í kvalastaSinn,
liún nú til leiSast og fékk taliS dóttur síu1
á sitt mál. Gárangarnir sögSu aS ekki he^
veriS sem hreinastur faldurinn á rykkihlU
prests næsta sunnudag á eftir. Svo lauk,1*
prestur fékk konunnar, og áttu þau ,11<ll|'
hörn og efnileg, sem líktust öll móSurfræn
(Gömul sögn)-
um smum.
HvaS var þetta? Var aS líSa yfir liann? Sá hann
sýnir? Var hann orSinn geggjaSur?
En svo kallaSi liann:
— Mary, — Mary Standish.
Hún sneri sér alveg viS. Og á þeirri stund var and-
lit Alans livítt eins og marmari. Frammi fyrir hon-
um stóS liún, framliSna stúlkan, sem liann hafSi ver-
iS aS hugsa um, liún stóS þar risin upp frá dauSum.
Þetta var engin önnur en Mary Standish, sem stóS þarna
á bolnum og var aS skjóta flugeldum til þess aS fagna
heimkomu hans.
Framh.
Fa'öir (við tilvonandi tengdason 611,1 ^
„Ég verð’ nú að biðja ]iig að fara ^
hana dóttur mína. Hún er svo veig y®
og fíngerð, að hún þolir ekki iH® 11
ferð“.
Pilturinn: „Vertu alveg óhrœddin ^
það. Ég er nú húinn að vera 1 ^
afgreiðsluinaður í postulínsverksnu J ^
svo að ég ætti að kunna að fara nic<
sem hrothætt er“.
Herjoringinn: „Taugaveikin er slau ^
sjúkdótnur. Annaðhvort deyja inenI
henni eða verða fáhjánar alla æ'ÍÉ
þekki hana; ég lief sjálfur legið í l,cl