Heimilisblaðið - 01.11.1945, Blaðsíða 6

202
boð lians, en frú Thorlacius renndi engan
grun í, livaða erfiðleikar væru samfara langn
ferð á þessum tíma árs, einkum fyrir konur.
Eftir eins dags ferð á liestum — því að urn
annað var auðvitað ekki að ræða — náðu
þau á áfangastaðinn, og ræður að líkuin,
að þetta liafi verið erfitt ferðalag fyrir hina
ungu dönsku konu.
Vígslunni lýsir frvi Tliorlacius sem liér seg-
ir: „Brúðkaupsgestirnir safnast saman á
kirkjustaðnum. Karlar skipa sér í hóp og kon-
ur sömuleiðis. Snúa hóparnir sér livor að
öðrum. Karlar taka liöndum saman og kon-
ur einnig og síðan taka flokkarnir að mjak-
ast hægt og hægt í átt til kirkjunnar. Þetta
er hinn svokallaði brúðargangur. Á þennan
liátt tekur það allt að stundarfjórðungi að
komast vegalengd, sem ekki er nema tveggja
mínútna gangur. Eftir að setzt var að veizlu-
borðinu lásu tveir synir prófastsins* * borð-
bæn á latínu“.
Seint um kvöldið, að borðlialdinu afloknu,
fór frarn þjóðleg atliöfn, sem frú Tliorlacius
gat þó ekki verið viðstödd sökum lasleika.
Hins vegar komst hún fyllilega á snoðir um
þennan sið síðar meir, og segir því frá lion-
um í sambandi við brúðkaup sr. Björns og
Þórunnar. Afsakar frúin, ef einhverjum þyki
frásögn þessi lmeykslanleg, og væntir þess,
að lesendur skoði liana lileypidómalaust.
Síðla kvölds, þegar liinu eiginlega veizlu-
haldi er lokið, afklæðist hrúðurin einhverju
af liinu óþarflega mikla fatadúði og sezt á
hjónarúmið tilvonandi. Hjá lienni setjast
nokkrar tilvaldar konur, sem eru umboðs-
menn liennar eða talsmenn. Kemur þá inn
brúðguminn og með lionum nokkrir karl-
menn aðrir. Hefjast þá umræður um það,
live mikiö mundi gefandi fyrir að fá að
samrekkja brúðinni. Býður brúðguminn síð-
an fyrsta boðið, en annar býður betur, og
svo koll af kolli, hver í kapp við annan. Held-
ur þessu áfram, unz umboðsmönnum brúð-
arinnar finnst nóg boðið, og er þess að sjálf-
* Prófastur var sr. Árni Þorsteinsson á Kirkjuba:
(d. 1829). Synir hans, sem nefndir eru, niunu hafa
verið Stefán (f. 1787) og Sigfús (f. 1790).
HEIMILISBL AÐlP
sögðu ávallt gætt, að brúðguminn eigi 61
asta boðið. — Uppliæðin, sem boðin er, »e,n
ur stundum nokkur liundruð spesíum, en
þegar fátækara fólk á hlut að máli, eru þ°
ekki boðnir peningar, lieldur kýr eða nokkr
ar kindur. Greiðslan fyrir brúðarsænginí* er
séreign konunnar, og er gerður um hana skja^
festur gerningur. Enda þótt maðurino se
skuldugur við fráfall sitt og bú lians hrokkvl
ekki til greiðslu þeirra, eru þess engin dsein1’
að gengið sé að þessari eign konunnar.
Þegar umboðsmenn brúðarinnar liafa þan*'
ig tekið boði brúðgumans, yfirgefur fólk hrú^
lijónin stundarkorn, en litlu síðar konta a
ir veizlugestir inn til ungu lijónanna, og h'eí
og einn flytur þeirn eins konar heillaúshir
í ljóðum, sem ýmist eru sungin eða in
fram. Getur sú atliöfn tekið allt að nokkmn
kltikkustundum, og liafa menn búið sig u
ir hana fyrirfram. — Hver sá, sem sung1
liefur eða mælt fram heillakveðju sína, gen^
ur jafnskjótt út og er lionum þá veitt VJ
Daginn eftir brúðkaupið komu „óa'úU
gestir, sem ekki liafði verið boðið til ver7^
unnar. Fluttu þeir einnig lieillaóskir í
um og var að því búnu veitt víu.
Á þriðja degi lögðu sýslumannshjónin
stað lieimleiðis. Voru engir veizlugestann
1 (Y
þá farnir, en ætluðu þó brott þann dag»
sem venja var til. Rignt hafði þessa daga °
voru ár í vexti. Hrepptu þau hjón þvl
verða vosbúð og komu lirakin til Nikulá8 ((
ríka í Dalhúsum.* Vænti frúin þar „fmna
’n VaJ
gistingar, en liið gagnstæða varð raunin-
þeim þó vel tekið og alúðlega og föt þe,r
þurrkuð. — „Um kvöldið rak ég mig a
ann í stofunni“, segir frúin, „og fór lieil,n
ið af lýsi í kápuna mína. Veitti húsfreyja þeS
- s singa
strax athygli og gerði sér allt far um ao J
það úr kápunni. Einnig sleikti hún lllln
sína í livert sinn, sem hún deif þeim 1 h'111^,
ann til að hagræða kveiknum, til þe9® ^
ekkert af þessum vökva, sem er lsle» e
cf
* í neðanmálsgrein i fyrri útgáfu bókarinn
þess getið, að þessi siður, þ. e. að bjóða í bru •
ina, tíðkisl ekki sunnan lands, svo að vitað sc.
* Gíslasonar, f. ca. 1758.