Heimilisblaðið - 01.11.1945, Blaðsíða 30

226
færi. Réttlætið mundi sigra, nú eins og ætíð. RySguð-
um lyklum mundi að síðustu verða snúið til að opna
gullkistur Alaska.
Nú, þegar mest reið á að glæða framfarahuginn, lagði
hvorki Alan né Karl Lemon nokkra áherzlu á þá liættu,
sem stafaði af fjármálabraski Jolin Grahams. 1 stað þess
ýttu þeir undir þá bjartsýni, sem býr í brjósti þeirra
manna, sem eiga óbifanlega trú. Dimmustu dagarnir
voru liðnir. Skýjaþykknið var rofið, og skynsamleg
íliugun var að taka ráðin. Ánauð Alaska var senn lokið.
Þeir boðuðu frelsið og vissú, að þeir voru að segja
satt, því að það, sem eftir lifði af Alaskabúum eftir
öll þessi vonleysisár voru baráttufúsir menn. Og kon-
urnar, sem nú lifðu, mundu verða mæður nýrrar kyn-
slóðar.
Þessar mæður og konur hitti Alan vikuna, sem liamx
dvaldi í Nome. Hann liefði viljað gefa líf sitt til þess,
að nokkrar milljónir Bandaríkjamanna liefðu getað
kynnzt þessum konum. Þá hefði eitthvað breytzt, og
systurkærleikinn opnað augu þeirra. Þá mundu menn
eins og John Graliam hverfa úr sögunni, og Alaska fá
notið réttar síns. Því að þessar konur voru þannig gerð-
ar, að þær fögnuðu sólinni á liverjum degi. Þær voru
líka umbótainenn. Guðhræðsla og ættjarðarást var þeim
í blóöið borin, og við hlið manna sinna börðust þær af
alliug fyrir Alaska.
Þessa viku langaði Alan oft til þess að tala um Mary
Standisli, en ekkert orð, er snerti liana, kom þó yfir
varir lians, jafnvel ekki við Karl Lemon. Hver dagur,
sem leið, gerði liana enn nákomnari honum, hluta af
honum sjálfum. Hann gat ekki talað um liana við
neinn. Hann kom með alls konar viðbárur, þegar hann
var spurður um erindi lians í Cordova. Hún virtist
vera lionum miklu nálægari, er hann var einn síns liðs.
Hann mundi, að þetta liafði líka verið þannig með
föður hans, sem var alltaf liamingjusamastur, þegar
liann var einn uppi í reginfjöllum eða úti á liinum
víðu sléttum. Alan fann líka til innilegrar gleði, þeg-
ar hann liafði lokið erindum sínum í Nome og gat far
ið þaðan.
Karl Lemon varð honum samferða nokkuð áleiðis.
Þeir óku á sleða, sem dreginn var af hundum. Stund-
um fannst Alan, að Mary Standish sæti við lilið lians
og æki með lionum út í víðáttur norðursins. Honum
fannst sem hann sæi liana. Honum fannst hún jafnvel
liorfa á sig ljómandi augum og brosandi vörum og vera
svo raunveruleg og nálæg, að liún mundi liafa ávarp-
HEIMILISBLAÐJP
„Vér ítrekum liér með það, sein tefc
ið er fram í 3.—4. tbl. „Tímans“ llin
„Hársölu til útlendra“, og gkorum e°n
fremur á „íslenzk fljóð“ að vinna þ®
ekki fyrir jullkomna borgun, því siður
litla sem enga, að svipta sig hinni k't'11^
legu prýði, liárinu, og þar með feSu
og góðu áliti m. fl.
Líka skulum vér taka það fram, a
íslendingar sjái svo uin, að IiárproHo
arar borgi þeim fullkomlega fyrir S,sl
ingargreiða og fylgdir, eður sérbva
annað, sem þeir kunna að þurfa til a
geta reytt af fólki bárið. Sanú ■
ÆTLUÐU TIL GRÆNLANDS.
Fyrir tæpum bundrað árum var þa
að vonum talið til tíðinda, að Þingef
ingar hefðu bundizt samtökum um
flytja til Grænlands, eins og eftirfar
andi frétlaklausa ber með sér:
„í fréttaskyni þykir hér mega 6e*a
þess, að í Þingeyjarsýslu nyrðra **
til
for-
menn' tekið sig saman og vilja flytja
Grænlands og þannig fylgja dænu
feðra sinna. Vér höldum nú að v,sU’
að það væri vel til fallið, cf atorku
samir íslendingar tækju sér aðsetur
Grænlandi, því að það mætti verða bjaf6
ræðisvegunum þar til mikillar viðreis11
ar .... en eins og nú stendur á hjá °sS|
höfum vér að vísu ekki fólk aflögu, Þ'1
að oss skortir mannafla til hvers 6eU'
vera þarf .... enda ætlum vér, að s^
lendingar, þegar þeir væru koninii
Grænlands, mundu ef til vill, muna b*^
fornkveðna, að enginn veit hvað a
hefur fyrr en misst hefur, þótt 1,líir ^
sé hér vandkvæði og margur eig*
bágan kost að búa“.
Reykjavíkurpósturinn í marz lS^-
TIL EFTIRBREYTNI. ,
„Þegar mcnn sjást fullir ó götunum
kvöldin í Ameríku, eru þeir óðara tek111 ’
af hvaða sauðaliúsi, sem þeir cru, setl
inn og síðan nauðrakað af þeim har
skegg, áður en þeim er hleypt út.
Slíka röggsemi og árvekni ættu Rey^l0
víkurpólitíin að sýna öðrum eins K
um, því að eigi væri ólíklegt, að krún1
rökuðum körlum þætti skömm að lat
sjó sig næsta daginn eftir, og 1 a,inal
stað mundi þeim kólna ó kjömmunu '
að ganga á milli góðbúanna, seni Þel
dýrka“. Tíminn 11. jebr. ffl*'