Heimilisblaðið - 01.03.1947, Blaðsíða 23

H EIMILI S B L A ÐIE)
67
'"m Var ennþá óklædd, ög var gerð af inik-
1 Þetta ká?$i ekki opnað lionum
eio til að minnast á systurdóttur sína, og
þa olli lionum óróa og kvíða. Þá kom greif-
11111 konum til hjálpar.
EigiS þér mjög annríkt í dag? Kannske
niegið þér vera að því að borða með mér?
Mér væri það mikil ánægja og heiður,
s'araði presturinn. En ég er ekki vanur að
’oatast annars staðar en heima. Systurdóttir
lllm.er svo liugulsöm og myndarleg og er svo
odkið heima við, að lienni mislíkar, ef öll
jölskyldan situr ekki saman undir borðum.
að er nú kannske full mikið ósjálfstæði af
1Uer a^ láta þetta eftir Carmen litlu, en mér
lllllst þetta svo lofsvert í fari konu, og eink-
11111 nú á þessum tímum, þegar svo lieimil-
1Se s^ar ungar stúlkur, sem systurdóttir mín,
er« orðnar fágætar.
essi hólræða um Carmen virtist snerta
auinan blett á greifanum og hann varð snöggv-
a“l þungur á brún. En hann náði sér strax
ur og varð jafn brösmildur og liann átti
að sér að vera.
Sannarlega er Carmen litla töfrandi
°na, samsinnti hann.
Eg þakka greifanum fyrir, svaraði prest-
1 hragði, og fannst hann vera
i\ ^lachiavellis. Ég get fullyrt, að syst-
^ !< o'tir mín vildi gjarnan fá tækifæri til að
>na kakklæti sitt fyrir liið góða álit, sem
er nafið á liemri.
að ^ ^ viH mætti ég gerast svo djarfur,
nota mér ljúfmennsku liennar?
__Hvernig þá, herra greifi?
vannske Carmen litla, sem er svona
f,';" ar|e8’ nrundi vera fáanleg til að útbúa
11;' , a Jcsúbarnið hérna . . .
ák f v a° t<d e8 víst, sagði presturinn með
C. ’ utau við sig af gleði. Satt að segja
ef Það iðja,
sem systurdóttur tminni ferst
Ur Sta . veI llr hendi. Ungfrú Ciriaca lref-
'erið hentri góður kennari.
111 iö Ull<|U s'^ar fór presturinn heinr á leið,
kænsk 'reyktnn af hugkvæmni sinni og
Sa 8 u' klann brann í skinninu eftir að geta
að (. S-StUrdóttur sinni þessar góðu fréttir,
jjry8:;1^ væri þó alténd ekki granrur yfir
}loa^° rotlDU, senr lrún liafði einu sinni gefið
}laira'ni’ llar sein honunr þóknaðist að biðja
Um Þeilnan greiða. Hann var naunrast
koininn yfir þröskuldinn, þegar hann hróp-
aði:
— Carnren! Þetta féll allt í ljúfa löð! Það
er óhætt að treysta því, að ég kunni að koma
ár minni fyrir horð!
— Hvernig þá, frændi? spurði Carmen
með ákefð. Hefur greifinn endurnýjað bón-
orð sitt?
— Það kenrur nreð tímanum, góða mín,
það kenrur með tínranum. Núna biður lrann
þig um að gera sér smá m-eiða.
— Hvaða greiði er það?
— Að þú útbúir föt á litla, dýrnræta Jesú-
nrynd.
— Hvílík forsmán! lrrópaði Carmen og grét
af grenrju. Ódánrurinn sá arna! Hann er að
lrefnast á mér nreð því að láta nrig saunra
dýrlingaföt!
Carnren var nú tuttugasta og sjöunda ári
og ógift. Ekki sakir þess, að hún byggist við
að giftast prinsi, lreldur fékk ltún ekki einu
sinni bónorð frá greifa. Hún var í sífelld-
um ótta unr, að lrún yrði að sitja við að
sauma dýrlingaföt, eða nreð öðrunr orðum,
neyðast til að gera sér að góðu þá iðju, sem
greifinn hafði bent henni á.
Ungfrú Ciriaca og Carmen gengu dag nokk-
urn inn í nratvöruverzlunina, þar senr prest-
urinn var vanur að kaupa vistir, í því skyni,
að kaupa þurrkaðan fisk fyrir föstuna. Kaup-
maðurinn, senr áleit, og ef til vill nreð réttu,
að hið minnsta, sem lrann gæti gert fyrir
konur þær, senr komu í búð hans, væri að
hrósa fegurð þeirra og halda því franr, að
hann væri að veslast upp af ást til þeirra,
og hann vildi ekki láta Carnien fara varlrluta
af þessuni kaupbæti.
— Látið þér okkur nú fá reglulega góðan
fisk, sagði Carmen.
— Þér munuð sjá, að ég lref fallegan
fisk, þótt auðvitað jafnist ekkert á við feg-
urð yðar, sagði kaunmaðurinn, og var stima-
mjúkur.
— Nú eruð þér að slá mér gullhanrra, sagði
Carnren.
Kaupnraðurinn lagði tvo fiska á borðið,
en lrvorki Carnren né ungfrú Ciriaca leizt
á þá.
— Það verður víst ekkert úr viðskiptunr
núna, sagði Carnren.