Heimilisblaðið - 01.03.1947, Blaðsíða 32

76
heimilisblaðiÐ
iít út, til þess að koma auga á brúögumann,
áSur en hann tæki eftir lienni.
Erlendur og GuSmundur fóru ofan úr vagn-
inum og báSu undir eins um, aS þeir fengju
aS tala viS Hildi og foreldra hennar í ein-
rúmi. Brátt voru þau öll komin inn í lierbergi,
þar sem kviSdómandinn hafSi skrifborS sitt.
— ÞiS hafiS aS öllum líkindum lesiS í dag-
blaöinu um þau áflog sem áttuAér staS inni í
borginni á laugardagsnóttina, þegar maSur
var drepinn, sagSi GuSmundur jafn fljótt.
eins og hann hefSi þuliS upp lexíu.
— Já, reyndar lief ég lesiS um þaS, sagSi
kviSdómandinn.
— Því er nú svo variS, aS ég var staddur
í borginni þá nótt, liélt GuSmundur áfram.
Nú kom ekkert svar. ÞaS var dauSaþögn.
GuSmundi fannst, aS allir stara á sig meS
slíkri skelfingu, aS hann gat ekki haldiS
áfram. FaSir hans kom honum þá til hjálpar.
— ÞaS voru nokkrir vinir GuSmundar,
sem höfSu boSiS honum. Hann hefur sjálf-
sagt drukkiS meira en góSu hófi gegndi þá
nótt, og þegar hann kom heim, vissi hann
ekkert, hvaS liann hafSi tekiS sér fyrir hend-
ur. En þaS var augljóst, aS liann hafSi veriS
í áflogum, því föt hans voru rifin.
GuSmundur sá, aS sú ógn, er hafSi gripiö
hina, óx viS hvert orS, en sjálfur var liann
rólegur. ÞaS kom í hann mótþrói, og hann
tók afttjr til máls:
— Þegar svo dagblaSiS kom á laugardags-
kvöld, og ég las um áflogin og um hnífs-
blaSiS, sem var eftir í hauskúpunni, dró ég
upp hnífinn minn og sá, aS í liann vantaSi
eitt blaS.
— ÞaS eru slæm tíSindi, sem þú nú kemur
meS, GuSinundur, sagSi kviSdómandinn. ÞaS
hefSi veriS réttast, aS þú hefSir sagt okkur
þetta í gær.
. GuSmundur þagSi, en nú kom faSir hans
honum aftur til liSsinnis.
— ÞaS var enginn liægSarleikur fyrir GuS-
mund. ÞaS var mikil freisting fyrir liann
aS þegja yfir öllu. Hann fer á mis viS mikiÖ’
viS þessa játningu.
— Já, vissulejga megum viS vera fegin því,
aS hann hefur sagt frá þessu, svo aS viS
drægjumst ekki meS í ógæfuna, mælti kviS-
dómandinn beisklega.
Allan tímann einblíndi GuSmundur á Hildi.
Hún var skreytt brúSardjásni og slæS'u, og
nii sá hann, aS hún lyfti upp liendinni og dró
einn af stóru títuprjónunum út, sem djásniö
var fest meS. ÞaS leit út fyrir aS hún gerSi
þaS óafvitandi. Þegar liún sá, aS GuSmundur
liorfSi á hana, nældi liún títuprjóninum í
aftur.
— Ekki er ennþá fullsannaS, aS GuSmund-
ur sé vegandinn, sagSi faSir hans. En ég get
vel skiliS, aS þér viljiS fresta brúSkaupinu,
þangaS til þaS er rannsakaS til fulls.
— ÞaS er víst ekki vert aS tala neitt um
frestun, mælti kviSdómandimi. GuSmundur
veit þetta aö' öllum líkindum svo áreiSan-
lega, aS vér getum orSiS sammála um, aS
öllu sé lokiö milli Hildar og hans nú þegar.
Guðmundur svaraði ekki undir eins þessari
tillögu. Hann fór til brúðarinnar og rétti
lienni hendina. Hún sat grafkyrr, og það var
eins og hún tæki ekki eftir lionum.
— Ætlarðu ekki að kveðja mig, Hildur ■
Nú leit hún, og hún leit stórum, leiftrandi,
kuldalegum augum á hann.
— Var það með þessari hendi, að þú beitt-
ir hnífnum? spurði hún. Guðmundur svar-
aði henni ekki einu orði, en sneri sér að
kviðdómandanum.
— Já, nú er ég ekki lengur á báðum átt-
um, sagði hann. Það er ekki vert að tala um
frestun.
Með þessu var viðræðunum lokið, og Guð-
mundur og Erlendur fóru burt. Þeir urðu
að ganga uin margar stofur, áSur en þeir
komust út. EldlmslmrSin var opin, og þeir
sáu margt fólk vera þar á þönum, hvað innan
um annað, önnum kafið. Það lagði fyrir
brauðbaksturs- og steikarilm, öll eldavélin var
þakin af stórum og smáum pottum, allir eir-
skaftspottarnir, sem annars héngu á þilinu,
voru teknir ofan og notaðir.
Að liugsa sér, að þeir skuli vera að
amstrast við allan þennan undirbúning vegna
brúðkaupsveizlu minnar, sagði GuSmundur
við sjálfan sig, um leið og hann gekk framhja.
Á þessari göngu um liúsið brá fyrir augu
hans auðlegS forna bóndabýlisins. Hann sa
borðstofuna, þar sem stór borð voru þakin
meS löngum röðum af könnum og bikurum
úr silfri. Hann gekk framlijá fatageymslu-
lierberginu, þar sem á gólfinu voru margar
stórar kistur, en þilin voru hulin af ógrynnuni