Heimilisblaðið - 01.03.1947, Blaðsíða 36

80
þér ef til vill líkt og Hildi, að þú sért hrædd
við mig?
— Nei, það er ekki þess vegna. Hún ætlaði
að útskýra það fyrir honum, að það mundi
verða honum til óhamingju, en hann hlýddi
ekki á hana.
— Ég hef heyrt sagt, að í fyrndinni hafi
verið konur, sem stóðu við hlið mannanna,
þegar þeir rötuðu í raunir, en nú á tímum
eru líklega engar af því tagi.
Helga kipptist öll við. Hún var komin á
fremsta hlunn með að þjóta upp um háls-
inn á honum, en var kyrr. 1 dag var það hún,
sem varð að vera skynsöm.
— Það getur verið að þú hafir á réttu að
standa í því, að ég eigi ekki að biðja þig
að verða konan mín sama daginn, sem ég
á að fara í fangelsi, en mér finnst, að ef ég
vissi, að þú mundir bíða eftir mér, þangað
til ég yrði frjáls aftur, þá mundi ég með
hugprýði geta þolað allt, hversu þungbært
sem bað væri.
— Það er ekki ég, sem á að bíða eftir þér,
Guðmundur.
— Allir munu nú líta á mig sem glæpa-
mann, sem þann er drekkur sig fullan og
fremur morð. En væri aðeins einn, sem gæti
litið með ástúð á mig! Það mundi halda
mér uppi meira en allt annað.
— Þú veizt líklega, Guðmundur, að ég
mun aldrei ætla þér annað en gott.
Helga var hljóð. Bænir Guðmundar urðu
henni því nær ofraun. Hún vissi ekki, liveniig
hún átti að sleppa frá honum, en Guðmund-
ur skildi ekkert; hann hugsaði aðeins, að sér
hefði skjátlazt. Tilfinningar hennar gagnvart
honum væru þær sömu og hans gagnvart
henni. Hann gekk fast að lienni og leit á
liana, eins og hann ætlaði að liorfa alveg í
gegnum hana.
Situr þú ekki liér á þessum klettastalli til
þess, að geta séð ofan að Nærlundi?
— J ú, það geri ég.
— Þráir þú ekki að komast þangað nótt
og dag?
— Jú, en ég þrái ekki neina manneskju.
— Og þú hirðir ekkert um mig?
— Jú, en ég vil ekki giftast þér.
— Hver er það, sem þér þykir vænt um?
Helgi þagði.
— Er það Pétur Marteinsson?
— Já, é" hef sagt, að mér þætti vænt uW
liann, sagði hún og var nú því nær að gef'
ast upp.
Guðmundur var kyrr litla stund og liorfði
reiðilega á hana. — Já, vertu sæl! Nú föruin
við sína leiðina hvort, þú og ég. Og saiii'
stundis stökk hann langar leiðir af kletta-
stallinum ofan á næsta stall og hvarf niilh
trjánna.
VI.
Óðara en Guðmundur var horfinn, þá hljóp
Helga niður eftir fjallinu aðra leið. Hún
hljóp framhjá Stórmýri án þess að staðnæn1'
ast og flýtti sér eins mikið og hún gat ofa11
skógarhálsana og út á veginn. Á fyrsta bæn-
um, sem hún kom að, bað hún um að lána
sér liest og vagn til að aka til Álfakra. Hún
sagði, að það væri lífsnauðsyn, að liún kæm*
ist þangað, og hún lofaði að borga liest- °c
vagnlánið. Það var þegar komið fólk heim
frá kirkjunni, er sagt hafði frá því, að brúð-
kaupinu hefði verið aflýst. öllum var mjóg
tíðrætt um það og vorkunnsamir, og vild11
ekki neita Helgu um hjálp, þar eð útlit var
fyrir, að hún ætti brýnt erindi að brúðkaup8'
bænum.
Á Álfökrum sat Hildur Eiríksdóttir í litl11
herbergi uppi á lofti, þar sem liún hafð1
klætt sig í brúðarfötin. Móðir liennar °g
margar aðrar bændakonur sátu umliverfi8
liana. Hildur grét ekki, en hún var óvenjLl'
lega þögul og svo föl, að það leit út fyrir»
að liún mundi liníga niður þegar minnst
varði. Kvenfólkið var allt af að tala um Guð-
mund. Þær köstuðu þungum steini á hanm
og virtust álíta bað liamingju fyrir Hildi, a^
hún skyldi vera laus við liann. Sumum faniis*
það mjög ónærgætnislegt af Guðmundi gag11'
vart tengdaforeldrunum, að hann skyldi ekki
þegar á hvítasunnudag skýra frá, hveriug
ástatt var. Aðrir sögðu, að sá, sem jafn mikk1
hamingju ætti í vændum, hefði átt að hafa
vjt á, að hafa betur gát á sjálfum sér. ög
sumir óskuðu Hildi til hamingju með það>
að nú væri hún laus við að giftast mannU
sem drykki þannig frá sér ráð og rænu, að
hann vissi ekki hvað hann gerði.
Endir í næsta blaði-