Heimilisblaðið - 01.03.1947, Blaðsíða 34

78
HEíMILf SBLAÐíB
íiriípt fjörg; Jiáá vár fsettuleg leið á eggjaf-
grjótij ög yi-ði honutri fótaskortúr, átti hátíri
a Íieéttíi á3 föibrötiiá eðá Íiaridleggsbrotria;
Þetta sá hann vel, en sótti samt fast giiiig-
una, eins og honum þætti vænt um að leggja
sig í hættu. — Ef ég dett og drep mig, þá
getur enginn fundið mig hér uppi, liugsaði
hann. En eins og það standi ekki á sama?
Það er álvég eins gott fyrir mig að liggja
þér Og deyja, eíns og að sitja mörg ár á bak
við fangeisisnnirvegg.
Hbhuin gekk sahit vei, ög uð nokkrum
inítíútririi Íiðnririi Vat. Íiariri koiníriri ripp á
iindinn. Eiriu sinni hafði skógareidur æti
þar um. Efsti tindur fjallsins var énnþá bér,
þg þaðan var hægt að sjá margar mílur frá:
Harin sá dali og vötn, dökkt skógland ög
byggð, frjósöm liéruð, kirkjur og lierragarða,
iítil skógarhús og stór sveitaþorp. I fjar-
lægð var borgin liulin ljósleitri hitamóðu,
og upp úr henni gægðust nokkrir glitrandi
turnar. Vegirnir slöngvuðust um dalina og
járnbrautarlest flýtti sér fram lijá skógar-
röndinni. Það var heilt ríki, sem hann sá.
Hann lagðist niður á jörðina, en augu lians
mændu stöðugt á þetta víðsýni. Það var eitt-
hvað voldugt og mikilfenglegt við iandslagið,
er blasti við honum, sem olli því, að honum
fannst hann sjálfur og harmar sínir smáir og
lítilfjörlegir.
Hann fór að hugsa um, að þegar hann,
barn að aldri, las um það, að freistarinn fór
riieð Jesús upp á hátt fjall, og sýndi lionum
alla dýrð veraldarinnar, hafði hann ætíð í-
myndað sér, að það hafi verið hér tippi á
Stórafjallinu að þeir hafi staðið, og liann
endurtók gömlu orðin: „Allt skal ég gefa
þér, éf þú fellur fram og tilbiður mig“.
Þá fannst honum allt í einu, að á síðast-
liðnum dögum liafi honum sjálfum mætt
samskonar freisting. Hafði ekki freistarinn
einnig farið með liann upp á Iiátt fjall og
sýnt alla dýrð valdsins og auðæfanna. „Þegiðu
bara yfir öllu því illa, sem þú hefur gjört,
sagði hann, „og þá skal ég gefa þér þetta
allt“. Og þegar Guðmundur hugsaði.um þetta,
létti honum fyrir hjartanu. „Ég svaraði vissu-
lega nei“, sagði liann; og allt í einu sá hann
hversu mikið var í liúfi. Ef liann liefði þag-
að, mundi liann þá ekki hafa orðið að til-
biðja freistarann alla sína æfi? Hann mundi
liafa orðið einurðarlau6 og liuglaus maður,
þræll fjármuna sinna. Óttinn við að liann
ýrði uppvís að glæpnum, mundi ætíð hafa
livílt á honurii eítís ög farg. Honum mundi
aldrei framar iiaf'á furidist liann vera frjáls
maður.
Sál Guðinundar fylltist nú friði. Hann varð
nú svo ánægður, þegar hann sá, að liann hafði
breytt rétt. Þegar lionum varð liugsað til
undanfarinna daga, fannst lionum að liann
hefði fálmað sig áfram í niðamyrkri. Það var
undursamlegt, að hann skyldi komast á rétta
leið að lokum. Hann spurði sjálfan sig;
Iivérnig það hafi atvikast, að hann skyldi
ekki villast; „Það Var vegna þess, að þau
voru svo góð við mig heima“, hugsaði haiin,
„og bézta hjálpiri var, að Helga kom og óskaði
mér til liainirigju:
Hann lá enn þá nokkurn tímá uppi á fjalI-
inu, en brátt fanst lionum, að hann yrði að
fara heim til föður síns og móður og segja
beim, að nú væri hann búinn að fá frið við
sjálfan sig. Þegar liann stóð upp til að fara,
sá hann, að Helga sat á klettastalli nokkuð
neðar í fjallinu.
Þar, seni hún sat, naut liún ekki lrins stór-
fengilega, víðtæka útsýnis, hún gat aðeins
séð dálítið korn af dalnum. Það var í þeirn
átt, þar sem Nærlundur var, og liún gat að
líkindum séð nbkkurn liluta af jörðinni. Þeg-
ar Guðmundur kom auga á liana, varð hann
þess var, að ln'arta lians, sem allan daginn
hafði starfað þunglamalega, allt í einu tók
að slá örar og ánægjulegar, og um leið lagði
um hann slíkan fagnaðartitring, að liann
varð liissa á sjálfum sér og var kyrr.
Hvað gengur að mér? Hvað er það, hvað
er það?“ hugsaði hann, á meðan blóðið ólgaði
og fögnuöur hreif liann með slíku valdi, að
það olli sársauka. Loksins sagði hann við
sjálfan sig: „En það er áreiðanlega liún, sein
mér þykir vænt um! Að hugsa sér, að eg
skuli ekki liafa vitað um það fyr!“
Það hreif liann með jafn miklum krafti
og foss, sem losnar úr læðingi í liláku. Allan
þann tíma, sem liann hafði kynzt lienni, liafði
hann verið háður annari. Hann hafði streitzt
á móti öllu, sem laðaði liann að henni. Nú
var hann laus við þá liugsun, að liann ætti
að kvongast annari, og heimilt að láta s®1
þykja vænt um hana. — „Helga“, kallaði