Heimilisblaðið - 01.07.1960, Qupperneq 12

Hið
gullna tækifæri
Mohameds
Á hásléttunni við Garigan, skammt frá
Trípolis í Norður-Afríku, eru hellisbúar.
Gangur liggur inn í hellirinn og er hann
eitthvað 30—40 metra langur, en þá tek-
ur við hár „salur“ með lóðréttum veggjum,
en út frá honum ganga „smáherbergi".
Eitt af þessum „smáherbergjum“ er bú-
staður arabafjölskyldu, sem er 12 eða 16
manns. Innst í „herberginu“ er stallur,
sem þakinn er með hinum fínu araba-tepp-
um, það er sefnstaður fjölskyldunnar. f
hellinum er strengd snúra, sem kjöbirgðir
fjölskyldunnar eru hengdar á til þerris, en
hellisbúar láta sér ekki bregða þó að kjöt-
ið sé allt þakið grænleitum flugum.
Þarna býr Mohamed, lítill arabadreng-
ur. Alla daga setur hann yfir geitum og
hefur úfna hundinn sinn sem félaga.
Þarna setur hann alla daga og horfir út
að sjóndeildarhring og hugsar um það
hvernig heimurinn muni líta út bak við
sjóndeildarhringinn. Stór og fagur er
hann áreiðanlega, hugsaði hann. Bara að
maður ætti peninga, þá væri hægt að ferð-
ast og skoða heiminn. Já, það sagði h’n
gamli Giurgi, en hann hafði verið meS
hluta ævi sinnar í Trípoli, við að bulS
skó- En
En svo bætti Giurgi alltaf við • »
alltaf er fegurst heima, og loftið ^
hreinna hérna hjá okkur. Eins og þu se^
er ég kominn heim aftur. Og ekki er
heimskur." r Qg
Mohamed stóð upp og teigði úr ser,
hundurinn stóð einnig upp. Frá hseoi ^
sem hann var á, sá hann yfir vegiu11
Leptis magna. Langferðabifreið var k°n1^
til þorpsins, ferþegarnir voru að stigu^.
úr henni, þeir voru hlæjandi og masa
Þeir ætluðu að skoða hellana. Mohamed v^
ekkert um það, því hann vissi að ie .
menn voru með nefið niðri í öllu. A
þeirra sá hann, hvað þeim bjó í brjos u
Mohamed sá hvar nokkur börn fel"
m
fólksins hlupu til brunnsins, þar sem
ið var að hífa upp vatnsílát með uxU
Lítil telpa í hvítum kjól hljóp þegai
á brunnbarminn, og hvarf á sama
bliki niður í brunninn. Ferðafólkið j
þarna gagntekið af hræðslu. En M°ba f
þaut eins og píla að brunninum, eU P ag
hann var kominn á barminn sá hauU
telpan hafði náð í kaðalinn, hvílík .f
ingja! Og uxarnir stöðvuðust af því a P
héldu að tekið hefði verið í kaðaliuU- ^
Fimlega og gætilega lét Mohame ^
síga niður í' brunninn og greip beiP
sem skalf af hræðslu, og kallaði sV°aJla
brunnvarðarins að hann mætti láta u
hífa upp. Og hægt dróu uxarnir hina P
byrði upp. Á meðan á þessu stóð var
fei'ðS'
því að leggja á sig alla þá vinnu, sem hann
kæmist yfir að leysa af hendi. Þegar mað-
ur yrði eldri, þá kannske ... En á meðan
maður hefði ekki náð 45 eða 50 ára aldri,
væri það skylda manns að leysa af hendi
hvað sem væri. Mér fannst það engin af-
sökun, þótt maður fyndi til þreytu.“
Þegar hjarta hans lét undan, hafði hann
svo mörg járn í eldinum, að vinnudagur
hans var sjaldan styttri en 18 klukku-
stundir, og hann hafði orð á sér fyrir að
verða aldrei þreyttur. 1 dag segir hann:
144
„Ég er með öllu hættur að reyna að ^
af hendi eins mikið og ég get og elU
og hugsanlegt er. Ég er í stuttu mah ^
inn kærulausari, og ég er guðsfegiull‘geII1
ver miklu meiri tíma til þeirra hlub3’ {
ég hef gaman af — spila brid&e> <(
langar gönguferðir og stunda veiðaí-
Lífið verður næstum alltaf betra o ^
legra fyrir þann mann, sem lifað he .f
að fá hjartakast. En því miður erU y
margir, sem ekki lifa það af, og V1 a
ekki, hvernig sú reynsla er ...
heimilisbúap