Heimilisblaðið - 01.01.1979, Blaðsíða 7

Twist valdi Sheelu
SMÁSAGA EFTIR ESTELLE GLIFFE
Hvolpurinn litli hristist af kulda úti i
gh'gga lítillar og óþrifalegrar dýraverzl-
Unar. Hann var með svartan blett um ann-
að augað, og það gerði útlit hans næsta
hjákátlegt; annars var hann aumkunar-
'ega magur og illt til reika. Hann leit svo
eyrndarlega út og virtist svo svangur, að
þetta gekk John Trenham hjarta nær.
Higinlega hefur mig alltaf langað til að
eignast hund, sagði hann við sjálfan sig,
gekk inn í verzlunina og keypti dýrið.
Hann stakk honum innundir yfirfrakk-
ann sinn og bar hann þannig heim, og þeg-
ai' hann hafði séð vesalings skepnuna torga
fullri skál af hundamat, var hann í eng-
Uln vafa um það, hvað hann ætti að kalla
hann: Oliver Twist! Það var stytt niður
1 Twist.
Einmitt um sama leyti og John eignað-
|st hvolpinn, gerðist það, að hann kynnt-
Jst Pelicity. Kvöld nokkurt varð honum
geilgið út í dansskemmtistað í nágrenninu;
ekki vegna þess að hann sækti þangað
skemmtun yfirleitt, lieldur vegna þess að
hann þurfti að hitta þar kunningja sinn.
' Har sem hann nú stóð þarna í forsaln-
Ulll» sá hann hvar ung stúlka var nærri
búin að reka tána í og detta fram yfir sig,
0g það hefði hún reyndar gert, ef John
aefði ekki verið á réttum stað til að verja
Uana falli. Andartak hélt hann henni í
faugi sér, og það andartak nægði til þess,
að sólgullið hár hennar, grannvaxinn lík-
artlinn og ilmurinn sem af henni lagði —
Petta hafði áhrif á hann eins og sterkasta
vín.
”Ö, þakka yður fyrir!“ sagði hún veikri
löddu þar sem haiiaðist að honum and-
H E I M I L I S B L A Ð I Ð
artaksstund. „Viljið þér ekki vera svo
vænn að leiða mig til sætis . . .“
John leiddi hana af stakri nærgætni að
næsta stól, og áður en hann vissi var hann
sjálfur setztur og farinn að ræða við hana,
rétt eins og þau væru gamlir kunningjar.
Aldrei fyrr hafði hann hitt jafn heillandi
kvenmann. Hún virtist svo ung og sak-
laus! Hann var sem heillaður.
Hvernig gat hann vitað það, að gullin-
lokkarnir voru listaverk handiðnaðar-
manns; að ungdómsleg áferð hörundsins
var fyrirbæri, sem hægt var að fá keypt
í krukkum; og hvemig átti hann að geta
ímyndað sér það, að dáindisfagri sakleys-
issvipurinn var settur upp um leið og farið
var í nýjan kjól?
Felicity Abbott trúði hinum trúgjarna
áheyranda sínum fyrir sorgarsögu lífs
síns. Foreldrar hennar voru látnir og höfðu
ekki eftirlátið henni nema mjög knappa
fjármuni. Hún hafði farið til London, og
þar sem hún hafði alltaf átt auðvelt með
að dansa, hafði hún fengið atvinnu sem
„frammistöðustúlka“ í danssalnum þeim
arna. „Það var ekki auðvelt spor að taka
svona niður fyrir mig,“ sagði hún og leit
á hann sínum stóru augum. „En eins og
þér getið skilið, þá varð ég einhvernveg-
inn að lifa.“
Hann gat skilið það.
„Vesaligs stúlka þér hafið sýnt sann-
kallað hugrekki!“ sagði hann. „Ó — þama
kemur kunningi minn. Hann getur annars
kynnt okkur formlega og sagt yður hver
ég er. —Harry, viltu vera svo vænn að
kynna mig fyrir þessari ungu stúlku."
„Með ánægju,“ svaraði kunningi hans.
7