Heimilisblaðið - 01.01.1979, Blaðsíða 18

gæti kallað sér til aðstoðar. Kapteinninn
mundi að öllum líkindum sætta sig við þá
tilhugsun. Það var ósennilegt, að hann
mundi gera tilraun til að láta skríða til
skarar. Hann hafði nógan tíma til að bíða.
Þegar Curzon leit um öxl, veitti hann
því eftirtekt, að hermennirnir voru stignir
af baki og teymdu nú hestana á eftir sér
inn í eina af réttunum. Tilgangurinn var
auðsær. Þeir ætluðu að yfirgefa bóndabýl-
ið á ólúnum hestum, og strax og myrkrið
væri skollið á, og gæti þannig hulið at-
hafnir þeirra, mundu þeir fara stytztu leið-
ina á þeysireið og reyna að komast til nám-
anna á undan flóttamönnu.num í póstvagn-
inum. Þegar þeir væru komnir þangað,
gætu þeir í skyndi skipulagt vopnað lið
og umkringt vagninn með svo miklum liðs-
afla, að jafnvel hinum fræga Ruy da Luz
tækist ekki að brjótast burt. Allt til þeirr-
ar stundar áttu flótamennirnir að fá leyfi
til að halda leiðar sinnar óáreittir.
Curzon hafði aldrei haft háleitar hug-
myndir um gáfur Corcueras, og fyrirlitn-
ing hans á honum óx með hverri stundu,
sem leið. Hann setti nú bakkann með mat-
vælunum í kjöltu sína, og með rýtingi skar
hann kj ötið í sneiðar, sem hann lagði milli
hverra tveggja brauðsneiða eins og nokk-
urs konar samlokur. Hann bauð stúlkun-
um kurteislega að taka fyrst. „Þetta er
að sönnu að borða miðdag á frumstæðan
hátt,“ sagði hann afsakandi, „en við get-
um ekki sett slíkt og þvílíkt fyrir okkur
í kvöld.“
„Ég vil ekki hafa neitt af þessu,“ sagði
Jay Coulter með kuldalegri fyrirlitningar-
röddu. Hún vildi láta hann skilja, að hún
kysi heldur að svelta en þiggja mat af
Ruy da Luz.
„Þér verðið áreiðanlega á annarri skoð-
un, áður en vika er liðin “ sagði hann með
óheillavænlegri spámannsröddu. „Hvað
segir þú, Hermina, vilt þú ekki heldur
þiggja neitt?“
Þessi dekraða unga stúlka var ekki jafí1
stolt í skapi og vinkona hennar. Hún tók
kjúklingsbita milli tveggja breiðsneiða og
bragðaði á, með því rétt aðeins að narta
í það. En svo henti hún brauðinu frá sei’-
„Hann er steiktur í sauðatólg!" sagði hun
með viðbjóði.
Toomey og Curzon, sem ekkert höfðu
fengið að borða allan liðlangan daginn>
voru ekki eins vandlátir Sama var uð
segja um Apache. Milli munnbitanna, sem
Curzon fékk sjálfum sér, braut hann sma-
bita handa hundinum, og þrátt fyrir and'
úð eigandans neytti Apache kvöldverðai’.
sem hefði verið nægjanlegur handa sex
hundum á stærð við hann. Upp frá þessU
átti Hermina í miklum brösum við að a
þess, að hundurinn legðist ekki á kne
glæpamannsins.
„Þér er víst ljóst,“ sagði Toomey °°
andvarpaði, eftir að hafa neytt sex gi’íð'
arstórra samlokna og rennt þeim niðu1
með nokkrum vatnssopum út vatnsgeym1’
sem hann hafði fundið undir ökumanns-
sætinu, — „þér er víst Ijóst, að við ökum
beina leið inn í gildruna."
„Hjá námunum, meinarðu?“ sagði Cui'
zon. „Já, auðvitað, en undir eins og oi’ðn
er nógu dimmt höfum við leyfi til a
beygja út af veginum og halda til suðvest'
urs.“
„Nú þannig,“ sagði múlrekinn. „Jú>
var bara að velta því fyrir mér, hvað Þ11
hefðir í hyggju að gera.“
„Það kemur nú sennilega út á eitt,“ sag ,
Curzon. „Ef við ökum til námanna, Þa
bíður Corcuera, menn hans og námaverka'
mennirnir eftir okkur þar. Við fáum Þa
áreiðanlega góðar móttökur. Og ef við Ök
um hina leiðina, rekumst við á Pio Ba1
boza og glæpamenn hans. Eftir því senl
ráðsmaðurinn þarna sagði mér, kvað Ba
boza og illþýði hans dvelja á þessum sl°
um um þessar mundir.“
„Barboza!" sagði Toomey. „Það e1’ nU
HEIMILISBLA
Ðlp
18