Heimilisblaðið - 01.01.1979, Blaðsíða 17

Þjóðveginum eltur sem þjóðvegaræningi í
^ndum póstvagni milli tveggja ungra
stúlkna, sem voru fangar hans og litu á
úann með megnustu fyrirlitningu.
Og önnur þeirra var einmitt — hún?
^ún hafði sjálf lagt sinn skerf til að koma
úonum í þessa ótrúlega erfiðu klípu, og
°ftar en einu sinni hafði honum fundizt
kailn hata hana, af því að hún hafði hjálp-
að til að koma jafn ódrengilegri fyrirætlun
* f^'amkvæmd. Hann hafði fundið til sárra
v°nbrigða innst í sálu sinni og svarið þess
með sjálfum sér, að hefna sín geipilega og
gefa henni ráðningu, sem hún skyldi ekki
^eyma undir eins.
En núna — meðan þau óku áfram í
þverrandi ljósi sólsetursins — voru það
a^t aðrar hugrenningar. sem voru efst
1 huga hans. Við og við gaut hann augun-
a*n til Jay Coulter, og hefði hann átt að
klVfja tilfinningar sínar gagnvart henni
til mergjar á þessu augnabliki, hefði hann
0l'ðið að viðurkenna, að gremja hans til
. ennar var blandin ekki svo lítilli hluttekn-
og aðdáun. Hún sat hérna við hliðina
a rnanni, sem hún án efa hafði heyrt hræði-
e^ar sögur um — hún var að minnsta kosti
Sannfærð um, að hann væri bæði morð-
lngi og ræningi. Og þrátt fyrir þetta sást
ekki hið minnsta hræðslumerki á henni.
111111 hafði enga hugmynd um, hvaða örlög
. u hennar. Hún vissi aðeins, að hún og
Vlílkona hennar voru numdar á brott af
voim þorpurum, sem voru að flýja í átt-
lQa til fjallanna.
. ffefndarlöngun hans var algerlega horf-
'n> hin riddaralega verndarlöngun karl-
^unnsins fékk yfirhöndina, en hann skyldi
^ta sín vel á því, að tala ekki eitt ein-
^ta róandi né uppörvandi orð við hana.
ann vissi, að hið einasta svar, sem hann
Jhundi fá, væri ískalt augnatillit og háðs-
lifUr svitiur- Vantraust hennar og fyrir-
nmg á honum áttu engin takmörk. Hin
6lr>asta hugsun hans var sú, að hann verð-
He
ÍMILISBLAÐIÐ
skuldaði þetta í raun og \eru ekki, þar sem
hann var hinn friðsami Willie Curzon, en
ekki þjóðvegaræninginn Ruy da Luz. En
hvað mundi þýða að segja henni það? Hún
mundi ekki trúa einu einasta orði af því,
sem hann segði.
Þess vegna ályktaði hann sem svo, að
hann ætti ekki annars úrkosta en leika
það hlutverk til enda, sem kringumstæð-
urnar höfuð þvingað hann inn í. Hann
varð að bíða þolinmóður, þangað til sá dag-
ur kæmi, að hann gæti réttlætt sig gagn-
vart henni. Ef til vill kæmi sá dagur aldrei,
og jafwvel þótt hann kæmi, mundi hún ef
til vill ekki kæra sig um að hlusta á skýr-
ingar hans. Hún var þóttafull stúlka og
mundi áreiðanlega aldrei gleyma þeim auð-
mýkingum, sem hún hafði orðið að þola,
jafnvel þótt hún fengi vissu fyrir því, að
hann hefði gert þetta allt í nauðvörn.
Hann dró andann og andvarpaði þungt.
Hann horfði út yfir fagurt landslagið, sem
var með daufum litum og skuggum í hálf-
rökkrinu. Allt í kring voru kindur á beit
í stórum eða smáum hópum, hátt í lofti
sveif lævirki og lét hinar hvellu bjöllu-
trillur sínar bergmála yfir héraðið -— þetta
voru allt gamalþekkt h’Jjóð. Hann mundi
eftir þeim frá bernsku sinni, og á þessu
augnabliki gat hann með engu móti skilið,
að hann væri flóttamaður, sem stór fjár-
hæð hefði verið lögð til höfuðs. Tíu þús-
und pesos fyrir hann — Willie Curzon —
dauðan eða lifandi!
Strax og þeir höfðu yfirgefið bóndabýl-
ið hafði Corcuera kapteinn að sjálfsögðu
riðið þangað með fylgdarmönnum sínum
og talað við ráðsmanninn. Curzon var ekki
í neinum vafa um, að hermennirnir mundu
fá nákvæma skýrslu um allt það, sem kom-
ið hefði fyrir meðan hann sjálfur stóð við
á bóndabýlinu. Corcuera mundi að sjálf-
sögðu hrósa sigri, þegar hann sá flótta-
mennina halda áleiðis til silfurnámanna.
Þar mundi vera nógur mannafli, sem hann
17