Heimilisblaðið - 01.01.1979, Blaðsíða 26

á ská og horfði efablandinn á da Luz.
„En núna, úr því að þú tilheyrir fjölskyld-
unni,“ bætti hann við með röddu, sem
hljómaði allt annað en þægilega í eyrum,
„þá hefur þú ef til vill eitthvað út á það
að setja, að við höfum hirt þessa smá-
muni, sem við fundum hérna?“
„Engan veginn,“ fullvissaði Curzo hann
uum. „Ég hef gifzt litlu senoritunni, en
ekki fjölskyldu hennar. Mér kemur það
ekkert við, hvað Garza kann að missa.“
„Það gleður mig, að við skulum ekki
verða ósáttir um þetta atriði,“ sagði Barb-
oza eftir stundarkorn.
„Óðalið hérna,“ sagði Curzon göfug-
mannlega, „er yðar eign. Þér komuð hing-
að á undan mér.“
Barboza glotti.
„Nú, jæja, þú lítur þá þannig á það, að
óðalið hérna sé í minni eign, en póstvagn-
inn í þinni. Að hvor aðili haldi sínu?“
„Alveg rétt,“ sagði Curzon og kinkaði
kolli. „Það er það sem ég á við. Vagninn
hérna er í minni eign með hestum, öku-
manni, konu minni og ungfrú Coulter, sem
er fangi minn. Þér hafið mitt leyfi til að
gera við óðalssetrið hvað sem þér viljið.
Ég skal ekki skipta mér af því.“
Svartskeggjaða tröllið hleypti brúnum á
mjög óheillavænlegan hátt. Eitt augna-
blik góndi hann á þenna djarfa, unga
mann, sem endurgalt augnaráð hans með
ófyrirleitnum, já, nænú því lítilsvirðing-
arsvip. Lágt hvísl heyrðist frá þessum
hlustandi hópi af áheyrendum. Barboza
sneri sér snögglega við og greip gremju-
lega til hnífsins í beltinu. Lágværa hvísl-
ið dó út í óttablandina þögn.
„Ef einhver er hérna, sem langar til að
slást, þá skal hann bara gefa hljóð frá
sér. Ég skal þá undir eins afgreiða hann,“
sagði Barboza.
Hann seri sér aftur að Curzon og sló
með hrifningu á öxlina á honum.
„da Luz!“ sagði hann. „Þú ert maður
alveg eftir mínu geði. Þú ert ljón. Þú þekk-
ir ekki til hræðslu. Svona eiga karlmenn
að vera. Við skulum hafa það eins og þu
segir. Óðalið hérna er mín eign — póst-
vagninn og allt honum meðfylgjandi —- er
þín eign.“
Hann klappaði Curzon á öxlina með
tröllvaxinni og loðinni krumlunni. „Þið
skuluð vera gestir mínir — þú og ungn
senoran og fallega, ókunna stúlkan. Það
eru nógar vínbirgðir í vínkjallara Amors,
og í kvöld höldum við mikla veizlu í saln-
um, þar sem þeir tuttugu og fjórir sátu
fyrir hundrað árum síðan.“
Með tiginmannlegri hreyfingu tók hann
ofan fyrir Hermínu. „Þú ert hamingjU'
samur maður, da Luz, að hafa unnið ástm
svo dásamlegrar konu. Veizlan skal haldm
henni til heiðurs. 1 kvöld skulum við drekka
skál fegurstu brúðarinnar í Sonora!“
XIV.
Ií(
„Þér eruS ekki hugleysingi, da Luz —
Aðalbyggingin var efst á lítið eitt hall-
andi hæðardragi, umlukin af fallegum
blómagarði með mörgum blómum °%
blómstrandi runnum. Hún var spölkorn fra
hinum dreifðu útihúsum, sem mynduðu
sjálft gripabýlið. Veggirnir voru úr gul-
leitu grjóti og geysilega þykkir. Rúðurnar
í gluggunum voru allar litlar, en fyrir inn-
an þær allar voru jámgrindur. TíguÞ
steinninn á þakinu var rauðleitur í tungl8'
Ijósinu. Byggingin líktist fremur gömlu
vígi en einkabústað. Hún samanstóð ur
sjálfri miðbyggingunni og tveim löngum
hliðarálmum, sem hösluðu völl með hita-
beltisjurtum, sem voru vökvaðar af g°s'
brunni, sem spjó hinu ískalda vatni sínu
fi’á fjöllunum dag og nótt.
Stóru aðaldyrnar lágu inn í geysistórt
anddyri. Veggirnir í því voru hvítkalkaðm-
Til hægri og vinstri lágu dyr inn í hina*
hliðarálmurnar. Innst í anddyrinu var
H E I M I L I S B L A Ð I p
26