Heimilisblaðið - 01.01.1979, Blaðsíða 30

Hefnd blómanna
SMÁSAGA EFTIR KARL LINDOVIST
Nú skal segja ykkur frá henni Elnu,
sem alltaf var svo gjörn á að slíta upp
blóm og alltaf var að troða á blómum,
þegar hún fékk færi á því.
Þá var það dag nokkurn að hún var á
gangi úti á engi ásamt henni mömmu
sinni á fallegum sumardegi. Sólin skein,
vepjurnar flugu yfir þúfnakollana og
sungu sinn lífsglaða óð. Elna hljóp um og
lék sér, og bjartir hárlokkar hennar glóðu
í sólskininu.
Á enginu var urmull af fallegasta blóm-
skrúði. Þarna stóðu þau grafkyrr og giödd-
ust yfir því að vera til á svo fögrum degi;
sum þeirra kinkuðu vinalega kolli til litlu
stúlkunnar, en það þýðir á blómamáli eitt-
hvað á þessa leið: „Góðan dag, og vertu
velkominn hingað út á engið, litla, fallega
stúlka!“
En þetta skildi Elna ekki. Hún hljóp
í hugsunarleysi að blómabreiðu og tók til
við að slíta af þeim krónurnar.
„Æ, Elna mín!“ kallaði þá mammn
hennar. „Þetta máttu' ekki gera, það ef
ljótt gagnvart fallegu litlu blómunum!‘
in að gleyma þeim, því að hún var nu
einu sinni ekkert sérlega hlýðin eða góð
stúlka, enda þótt hún liti vel út og mömmu
hennar þætti vænt um hana. Góð og hlýð'
„Því þá það, mamma?“ -spurði Blnm
„Það er svo gaman!“ Og hviss! Þarna tróö
hún ofan á einhverjum fallegasta blóma-
brúskinum, svo að hann lá í klessu á eftH •
„Það er Ijótt gagnvart litlum og falleg'
um blómum að troða á þeim,“ sagði
mamma hennar. „Þú verður að skilja það’
að einnig þau gleðjast yfir því að njóta
lífsins og ljóssins. Þarna standa þau
kinka kolli sínum og eru svo falleg. Hvers
vegna ættum við svo að vera að gera þeirrt
mein?“
Elna hugsaði um orð móður sinna1
stutta stund, en fyrr en varði var hún bu'
in stúlka fer eftir því, sem móðir hennar
segir, en það gerði Elna ekki alltaf.
„Æ, þið heimsku blóm,“ tautaði hún-
þegar mamma hennar heyrði ekki til,
svo sparkaði hún þeim um koll.
Og ekki gat hún heldur stillt sig um nð
slíta þau upp. Hvað eftir annað ávítaði
móðir hennar hana fyrir þetta, en Þai'1
hafði lítið að segja þegar til lengdar lét.
„Þú stingur sjálf upp blóm og stingn1
þeim í vasa,“ sagði Elna.
„Satt er það að vísu,“ svaraði rnamma
hennar. „En sjáðu nú til, það er svolítið
annað. Þá fer maður um þau nærfærnum
höndum og lætur þau hafa vatn til
standa í. Þá standa þau inni í stofunm
hjá okkur og eru okkur til gleði með
urð sinni og angan. Kannski standa ÞaU
30
HEIMlLISBLAÐlP