Heimilisblaðið - 01.01.1979, Blaðsíða 19

^eiri bölvaður þrjóturinn! En samt sem
aður kýs ég hann heldur en Corcuera. Mað-
Ur verður líka leiður á því að sjá alltaf
sömu andlitin," bætti hann við glaðlega.
,,Ég get heldur ekki látið mér detta annað
1 hug, en að hann verði glaður af því að
sJá okkur. Er ekki til eitthvað, sem heitir
stéttameðvitund hjá ræningjum?“
„Ekki í þessu tilfelli," svaraði Curzon.
„Eftir því sem ég hef heyrt um Barboza,
telur hann sig ekki til þessarar stéttar,
hann gengur með ofmetnaðartilfinningar
°& heldur, að hann sé stjórnmálamaður.
^étt eins og það væri eitthvað fínna! Og
^orcuera kapteinn hefur heitið honum pen-
'^um og sakaruppgj öf, ef hann getur kló-
fest okkur báða. Núna veiztu, hvernig í
málunum liggur, Sam.“
Toomey blístraði lítið eitt, eins og hann
shildi nú allt saman. Hann sat kyi’r stund-
ai’korn, án þess að segja eitt einasta orð,
heldur starði hann fjarhuga á eyrun á
fremstu hestunum.
„Nú,“ sagði hann svo loksins, „þetta eru
Sleðilegar fréttir, eða hitt þó heldur. Þá
veit ég nú almennilega ekki, hvort ég á
heldur að kjósa. Við getum alveg eins búið
Wl hengingarólina strax og framkvæmt
henginguna sjálfir — þá verður það að
milmsta kosti gert á þrifalegan og mann-
hðlegan hátt.“
Curzon laut fram og hvíslaði í eyrað á
^élaga sínum. „Ég er nú einna helzt að
hugsa um stúlkurnar,“ sagði hann. „Með-
an við áttum aðeins í höggi við hermenn-
IIla> gáu þær ekki orðið fyrir neinu illu,
eu ef við lendum í illdeilum við Barboza
°S illþýði hans, þá vil ég ógjarnan taka
a I11ig' ábrygðina af þeim.“
„Þetta er alveg rétt hjá þér — þessar
ahegu, ungu stúlkur gæti varla hent nokk-
uð verra en að lenda í klónum á þessum
Uaunga og hyski hans,“ sagði Toomey óró-
e^a- „En hvað eigum við að gera?“
„Það er mjög einfalt. Við hleypum þeim
H E I M I L I S B L A Ð I Ð
bara úr heima hjá Herminu — á óðal-
setri don Garza Amors,“ sagði Curzon.
„Það hlýtur að vera hérna einhvers staðar
í grenndinni. Ráðsmaðurinn þarna niður
frá sagði, að það væru ekki nema þrjár
mílur þangað, og að býlið hans teldist til
óðalsins. Ef við ökum í suðvestur átt, hljót-
um við að lenda þar.“
„Já, það er nú ef til vill bezta lausnin
á málinu," sagði Toomey eftir að hafa velt
þessu stundarkom fyrir sér. „Og ég get
sagt þér það undir eins, að við megum
ekki með nokkru móti láta sjá okkur í nám-
unda við námurnar. Ég þekki fólkið þar,
að það lætur ekki að sér hæða. Og jafnvei
þótt okkur tækist — sem ég hef alls ekki
neina trú á — að sleppa fram hjá þeim,
þá ökum við beint inn í blindgötu. Við
lendum inn á milli fjallanna á stað, þar
sem enginn vegur er burt. Og þar geta þeir
haldið okkur innilokuðum eins lengi og þá
lystir, eða þangað til við drepumst úr
hungri. Nei, þá verðum við heldur að reyna
við Barboza. Þar höfum við að öllu athug-
uðu meiri möguleika. Ef við getum kom-
izt fram hjá honum, er leiðin okkur opin
langt suður á bóginn, og þar er ekki nokk-
ur lifandi manneskja, sem þekkir okkur
né veit, hvað við höfum gert af okkur. Þar
eru engar símalínur.“
„Jæja, þá segjum við, að við höldum
fast við ákvörðunina. Undir eins og við
höfum hleypt ungu stúlkunum út á óðals-
setri Garza Amors, yfirgefum við póst-
vagninn og höldum ferðinni áfram á hest-
unum. Við höfum tvo hvor okkar, og þeir
er utiltölulega ólúnir. Þeir geta þolað nokk-
uð langa reið, og þeir vekja ekki á sér
eins mikla athygli og þetta vagnskripli,
sem við nú ökum í.“
Toomey velti tillögu Curzons fyrir sér
stundarkorn enn.
„Við getum þá alveg eins sleppt stúlk-
unum úr hérna undir eins,“ sagði hann.
„En þá eigum við á hættu, að þær hlaupi
19