Heimilisblaðið - 01.01.1979, Blaðsíða 21

Vai' ekki ruddur vegur, sem þau óku eftir,
l®t hann hestana sjálfa finna beztu braut-
lna, en hugsaði aðeins um að halda stefn-
Unni. Nokkra stund héldu þau ferðinni
afi'am með fremur hægum hraða gegnum
myrkrið. Ekkert annað sást en stjörnu-
bjartur himininn, og ekkert hljóð heyrðist
!*erna ískrið í hjólunum, marrið í aktýgj-
nnum og draugalegur hófadynur í gras-
sverðinumu.
Platneskjan, sem þau óku nú eftir, virt-
lst ætla að halda áfram í það óendanlega,
eri þegar þau höfðu ekið í klukkustund
eða rúmlega það, voru þau allt í einu stödd
a lágum hæðarhrygg, og fyrir framan þau
Vav stór og mikill dalur. Smátt og smátt
tókst þeim að greina daufa skugga hing-
að og þangað, þar sem tré og runnar stóðu
^i'eifð í brekkunni. Þau óku yfir læk, sem
rann milli tveggja lágra bakka, og allt í
e'nu sáu þau skammt fram undan sér
daufa, gult ljós í myrkrinu. Ný og ný Ijós
basttust sífellt við. Það leit einna helzt
ut fyrir, að þau væru að nálgast fremur
®tórt sveitaþorp, er lægi hringinn í kring-
um hæð.
,,Þá erum við komin hingað!“ sagði Too-
mey allt í einu.
Curzon kinkaði kolli og leit til Herminu
Skyldi hún hafa minnstu hugmynd um,
hve nálægt hún var heimkynni sínu.
Óðal don Garza Amors var eitt of fræg-
Ustu gömlu, spönsku landssetrunum í rík-
1Qu og gekk almennt undir nafninu „Hin
tuttugu og fjögur næturtré", en það benti
til hinna tuttugu og fjögra blómrauðu
tvjáa, sem mynduðu litlu trjágöngin, sem
^gu upp að hliðinu fyrir framan aðal-
ti.ygginguna. Munnmælin sögðu, að einn
fyrstu óðalseigendunum í Amors-ætt-
uini hefði fyrir meira en hundrað árum
Slðan boðið tuttugu og fjórum óvinum sín-
um til kvöldveizlu og myrt þá alla tutugu
llm til kvöldveizlu, sem að veizlu lokinni
tiefðu látist.
heimilisbiaðtð
Hvort sagan er sönn eða ekki, er erfitt
að fá úr skorið, en að minnsta kosti er
það satt, að Amorsættin — kynslóð eftir
kynslóð — hafði stjórnað hér og ríkt með
svo að segja takmarkalausu valdi yfir þeim
rúmlega þúsund leiguliðum, sem fæddust,
lifðu og dóu á þessum stað.
Á þeim tímum, þegar Tndíánarnir voru
enn við lýði, hafði Amorsfjölskyldan látið
reisa hátt trjávirki úr sterku timbri allt
í kringum bústaði sína. Seinni kynslóðirn-
ar höfðu — áreiðanlega af góðum og gild-
um ástæðum —. haldið þessu trjávirki vel
við. Gamla aðalbyggingin hafði þykka
grjótveggi og var í raun og veru lítið vígi,
sem Garza Amor, — ef honum bauð svo
við að horfa — gat haldið inn í og verið
öruggur í gagnvart hverjum þeim óvini,
sem ógnaði honum.
Það leit út fyrir, að Toomey væri kunn-
ur hérna. Þegar þau nálguðuust óðalssetr-
ið, snarbeygði hann allt í einu og tók stór-
an krók, svo að þau óku ekki gegnum trjá-
göngin, heldur upp að bakhlið hússins.
Þau voru nú komin á fremur greiðfæran
veg og óku upp að hinum skuggalegu út-
byggingum, þegar Herminía vaknaði allt
í einu með kuldahrolli og tók að líta í
kringum sig. Hún kipptist við, þegar hún
sá, hvar þau voru stödd. Hún virtist ætla
að segja eitthvað við Jay, en hætti við það
og þagði.
„Þekkirðu þetta hérna?“ spurði Carzon
hana. „Þetta er heimkynni þitt.“
Unga stúlkan hreyfði sig órólega við
hliðina á honum, og hann veitti því eftir-
tekt, að hún leit með spyrjandi augna-
ráði á hann.
„Hvað eigum við að gera hingað?“
spurði hún óttaslegin.
Curzon hafði látið sér detta í hug eitt
augnablik, að réttast væri að kynna sig
fyrir Garza Amor, skýra honum frá hin-
um hræðilega inisskilningi, sem hafði neytt
hann til að leika þjóðvegaræningjann, og
21
i