Heimilisblaðið - 01.01.1979, Blaðsíða 31

lnni hjá sjúku gamalmenni. Það vilja blóm-
lri gjarnan gera, því að þá vita þau, að
þau eru til yndis og ánægju. En þegar
'ítil og falleg stúlkaa leggur það í vana
Slnn að troða á blómum, rífa þau upp og
henda þeim frá sér, þá er það ljótt . . .“
Einhverju sinni þegar Elna og móðir
hennar voru á gangi um engið, fundu þær
skuggsælan stað þar sem þær settust í for-
Sa2luna til að hvíla sig. Móðir Elnu tók
ft’am. bók og fór að lesa, en Elna svipað-
lst um og horfði á alla fegurðina í um-
hverfinu.
Nokkur stund leið. Elna hafði dundað
við að reyta blöðin af stórum og falleg-
Uln gullhnapp, án þess að móðir hennar
hefði veitt því eftirtekt. Mamma hennar
sat svo kyrr — og Elna sneri sér við til
að horfa á hana — en hvað var þetta?
^iamnia hennar var þá horfin!
Elna varð fjarska hrædd. Hún ætlaði
að standa á fætur og leita að móður sinni,
en þá uppgötvaði hún, að hún gat alls ekki
^engið. Hún leit á fætur sína. Þeir voru
fastir við jörðina, og hvað sem hún reyndi
reyndi, þá gat hún ekki losað þá frá
iðrðinni.
Hún ætlaði að reka upp hljóð, en það
gat hún ekki heldur. Hún svipaðist um
• • • en nei, hvert sem hún leit, þá var
allt orðið svo breytt og óhugnanlega stórt
a móts við það sem áður hafði verið. Við
hliðina á henni reis risastórt gi’asstrá, það
naði hátt til lofts. 0g hún sá umhverfis sig
^lóm, sem voru á stærð við tré.
»Hvað í óksöpunum er þetta?“ hugsaði
áún 0g fyiitist skelfingu.
»,Það get ég sagt þér,“ heyrðist þá mæla
Hg rödd við hlið hennar Hún leit við og
sa hvar stóð hvít vera með rauðleita vængi.
hvað þetta var falleg vera. Hún sat
^arna á grasstrái og bærði vængina.
„Hver ert þú?“ spurði Elna litla.
„Eg er drottning blómanna," svaraði
E I M I L I S B L A Ð I Ð
veran. „Og ég veit vel hver þú ert. Þú ert
hún hrekkjótta Elna, sem ferð um og ert
vond við blómin mín. En nú hef ég í hefnd-
a rog refsingar skyni breytt þér í blóm.
Nú geturðu verið hér um kyrrt og beðið
eftir því, að þú verðir stór og góS stúlka,
væan mín . . .“
Síðan flaug litla drottningin burt milli
blómanna, en Elna sat í sömu sporum.
Hún gat ekki grátið. En stöku tár runnu
hægt niður vanga hennar. Og hrópað gat
hún ekki; hún varð að vera kyrr þar sem
hún var komin. „Vond stelpa, vond stelpa,“
þaut í grasstráunum ,og öll blómin um-
hverfis tóku undir í lágum kór og hristu
krónublöðin: „Já, vond stelpa, sem slítur
upp blóm .. .!“
Þetta var alls ekki gaman. Bara að þau
hrekki mig ekki, hugsaði Elna, en varð
brátt róleg, því að blóm'n stóðu um kyrrt
hvert á sínum stað og gátu ekki fært sig til.
Þannig stóð Elna lengi og reyndi að
svipast um. En hvað henni fannst það dap-
urlegt að geta ekki hreyft sig úr stað og
farið frjáls ferða sinna. Aldrei framar ætl-
aði hún að segja: Heimsku blóm. Því að
það var ekkert gaman að vera blóm, þar
var henni nú orðið Ijóst.
31