Heimilisblaðið - 01.01.1979, Blaðsíða 32

Allt í einu féll á hana risastór skuggi.
Hún leit upp ofsahrædd og hjarta hennar
tók stóran kipp. Hvaða hryllilega skepna
var á ferðinni?
Nei — þetta var Trúfastur, hundurinn
hennar Ritu, beztu vikonu hennar og leik -
félaga. Hún þekkti hann mætavel. Æ, bara
að hann kæmi nú ekki nær og træði á
henni með stóru löppunum sínum! Trú-
fastur var nú reyndar bezta dýi', hún hafði
oft leikið sér við hann; hann hafði gaman
af flestu og var tryggðin holdi klædd ...
já, bara að hún gæti nú sagt eitthvað
En æ, nú steig hann ofan á höndina á
henni. ó, hvað það var sárt. Það var ann-
ars ljótur og vondur hundur sem ekki gat
gengið framhjá án þess að troða ofan á
hana — hann sem gat þó gengið frjáls
um og þurfti ekki að stíga ofan á annað
en honum sjálfum sýndist .. .
„Hún hefur gott af þessu,“ hvísluðu
blómin lágt. „Sjálf hefur hún stigið ofan
á okkur. Vonda, vonda stelpan ...“
Æ, héðan í frá ætlaði hún að muna það
að gæta þess að gera ekki blómum neitt
illt. Að hugsa sér, að þetta skyldi geta ver-
ið svona sárt! Trúfastur var horfinn, en
nú sá Elna hvar Rita kom. Það leið reynd-
ar góð stund áður en hún gat áttað sig á
því, að þetta risavaxna ferlíki var Rita.
En hvað var nú þetta: Rita gekk um og
tróð á öllum blómunum. Elna heyrði greini-
lega hvað þau stundu og æptu. Og svo sá
hún hvar Rita sleit upp blóm og reif af
þeim krónublöðin . ..
„Leyfðu okkur að vera í friði, gerðu
það,“ heyrði hún blómin kalla í bænarrómi,
en Rita hélt áfram að slíta þau sundur.
Svo kom hún nær.
,Já, reyndu bara að koma hingað,“ hróp-
aði Elna, en enginn heyrði til hennar nema
blómin og grösin. Rita var komin alveg
að henni.
„Nei, en hvað þetta er fallegt blóm!“
sagði Rita við sjálfa sig.
Elna skalf. ó, bara að Rita vildi nú fara
hjá. En nei, hún stóð þarna kyrr.
„Láttu mig í friði, gerðu það!“ hrópaði
Elna í bænarrómi, en það varð aðeins að
ofur lágu hvísli.
„Þarna geturðu séð, stelpan slærn.
sögðu blómin umhverfis. „Nú ertu sjált
orðin hrædd. Þú ættir það svo sannarleg?
skilið að verða slitin upp . . . !“
Og í sömu andrá beygði Rita sig niðui
og stórir fingur hennar luktust um höfuð
Elnu. Þetta var sárt, svo skelfilega sárt.
að henni fannst hún vera að kafna, Huu
streittist á móti, opnaði munninn og æph
af öllum lífs og sálarkröftum'.
„Hvað er þetta, barn? Hvað gengur uð
þér?“
Þetta var rödd mömmu, — elsku, yndis-
legu mömmu! En hvað Elnu létti.
„Mamma, hún Rita ætlar að slíta af méi
höfuðið, hún .. . “
Hvað var nú þetta? Elna leit undrandi
í kringum sig. Þar var engin Rita. Hún
sat sjálf þarna í grasinu og var alls ekki
neitt blóm lengur.
„Þú hefur víst sofnað, væna mín,“ sagð1
mamma hennar. „Segðu mér nú hvað þté
dreymdi, ha?“
Þá sagði Elna henni allt af létta, °g
mamma hennar hlustaði á hana með at-
hygli.
„Mamma,“ lauk Elna máli sínu.
ætla aldrei framar að slíta krónumar al
blómunum. Nú veit ég, hvað það er ljótt
— og að það er skelfilega sárt.“
Umhverfis kinkuðu blómin kollum síB'
um í sólskininu. Elnu fannst næstum ^
hún gæti heyrt þau hvísla til hennar: „Goti
er nú það, Elna mín — og þá ert þú held-
ur ekki lengur nein vond stelpa!“
32
HEIMILISBLAÐlP