Heimilisblaðið - 01.01.1979, Blaðsíða 27

Járnstigi með undnu handriði. Þessi stigi
^ upp á næstu hæð. Beru, hvítu veg’gimir
°S hvíta loftið gáfu húsinu svip, eins og
ekki væri enn fulllokið við það. En þó var
Sei‘kennilegur og virðulegur svipur yfir
^essu öllu.
Húsgögnin voru mjög sundurleit. Þar
v°i'u margir dýrmætir munir, en mest af
þeitti lá á rúi og stúi. Menn Barboza höfðu
rannsakað allt. Þeir höfðu dregið út skúff-
Ur og brotið upp kistur, þegar þeir með
akafa höfðu verið að leita að peningum
°k öðrum verðmætum. Það sem þeir höfðu
ekki haft not fyrir, höfðu þeir fleygt frá
Ser, hvar svo sem þeir voru staddir.
Undir stóra borðinu, sem þrír olíulamp-
ar stóðu á, tók Curzon eftir ógeðslegum
°k rauðum bletti á gólfinu. Hann spark-
aði teppi yfir hann, til þess að Hermína
skyldi ekki koma auga á blóðið. Hann var-
aðist að líta á Barboza — ef til vill gæti
ríeninginn lesið spurninguna, sem hann
kraut nú heilann um, og svarað henni.
Eann kærði sig ekkert um að heyra nán-
ai’i lýsingu á því, sem gerzt hafði þarna
Seinni hluta dagsins.
Svartskeggjaði ræninginn hafði fylgt
kestunum inn í húsið með svip, eins og
kann væri hinn gestrisni eigandi þess. Óð-
alið var líka hans eign — að minnsta kosti
ketta kvöld. Hann var sá, sem hélt veizl-
Una — 0g hann borgaði hana með gróð-
anum af ránsfeng sínum. í sinni draum-
°rakenndu tilgerðarsemi óskaði hann þess
einmitt, að da Luz skyldi sjá hann koma
U’am sem voldugan aðalsmann. Allt skyldi
Vei’a með tignum blæ — ekkert svall, eng-
*n óregla — ef hann þá gæti haldið fylgi-
Hskum sínum í skefjum.
Undir því yfirskyni að vilja þvo af sér
^erðarykið báðu ungu stúlkurnar um leyfi
Hi að fara upp á loft til herbergis Hermínu
°& bíða þar, þangað til veizlan væri tilbúin.
Toomey hafði fengið bindi um höfuðið og
bélt sig úti til að taka af hestunum. Bar-
^eimilisblaðið
boza og Curzon urðu einir eftir í anddyr-
inu.
Svartskeggjaði þrjóturinn velti mjög
mikið fyrir sér, hvernig veizlunni skyldi
hagað. Mestan hluta ævi sinnar hafði hann
dvalið á hestbaki og lifað mjög frumstæðu
lífi undir berum himni. Núna var hann
glaður eins og barn af tilhugsuninni að
stofna til svona mikillar dýrindisveizlu. 1
fyrsta skipti á ævi sinni átti hann að sitja
til borðs eins og höfðingi á tignu heimli.
Hann talaði um víð og dreif um fyrirkomu-
lagið við áheyranda sinn.
,,Ég hef sent mann eftir kalkúnhænum,“
sagði hann. „Það á að slátra þeim með
því að hella koníaki í þær, eins og gömlu
Indíánarnir kenndu okkur. Hefurðu nokk-
urntíma bragðað á kalkúnhænu, sem slátr-
að hefur verið á þann hátt?“
Curzon svaraði, að þessa aðferð hefði
hann aldrei heyrt talað um.
„Slíkur dauði í gleði gefur þeim dásam-
legt bragð,“ sagði Barboza og smjattaði
af tilhugsuninni um þau gæði, sem hann
átti í vændum. „Komdu með, þá skulum
við velja þær feitustu. Eg ætla sjálfur að
hella koníakinu niður í þær, þangað til ekki
kemst meira í þær, þ áreika þær í kring,
drukknar og vitlausar, detta síðan um koll
og drepast.“
„Mér hefur ekki komið dúr á auga síð-
asta sólarhringinn," sagði Carzon. „Ef yð-
ur er það ekki neitt á móti skapi, langar
mig til að sofa lítið eitt áður en veizlan
byrjar.“
Barboza kinkaði kolli utan við sig. Hann
var niðursokkinn í að hugsa upp önnur
kyndug nýmæli. „Farðu þá bara upp og
legðu þig,“ sagði hann og bandaði Curzon
frá sér með höndinni.
Curzon gekk upp járnstigann á næstu
hæð fyrir ofan og eftir löngum, illa lýst-
um gangi. Hann barði á allar hurðir, sem
hann gekk fram hjá — á báðar hendur.
Þegar hann í sjötta eða sjöunda skiptið
27