Heimilisblaðið - 01.01.1979, Blaðsíða 13

Toomey voru alltaf öði-u hverju að líta
Urri öxl, og- jafnvel þótt fjarlægðin væri
þetta mikil, veittu þeir því eftirtekt, að
hestar hermannanna voru orðnir áberandi
^eyttir. Ef þeir ætluðu sér í raun og veru
að drýgja einhverja dáð á þeim, urðu þeir
gera það sem fyrst, áður en þreyta
hestanna og myrkrið gerði þeim allt slíkt
ókleyft.
Toomey ók vagninum upp að stærsta
húsinu á bændabýlinu. Fuglar og svín
gen&u um hlaðið fyrir framan húsið, grófu
i'ótuðu. en enginn maður var sjáan-
legur.
»Halló!“ kallaði Toomey eins hátt og
hann frekast gat.
Hyrst var þögn, svo heyrðist eftir góða
stund hægt fótatak inni á steingólfi and-
úyrisins, og hávaxinn, dökkur, alvarlegur
'arlmaður í óhreinum verkamannafötum
^°m í Ijós í dyrunum. Hann leit á vagn-
lnn og tók að tala eitthvað um veður og
Vlnd, en kom svo auga á Curzon. Orðin dóu
Undir lafandi yfirskegginu á honum, og
ltlu> selslegu augun í honum ætluðu eins
út úr augnatóttunum og störðu tryll-
lngslega.
»Ruy da Luz!“ sagði hann.
»Getum við fegið keyptan kvöldmat
landa okkur fjórum?“ spurði Gurzon.
^aðurinn var allt of undrandi og utan
^ sig, til þess að geta svarað undir eins.
ar>n horfði á Toomey, á ugu stúlkurnar
Vger og hermennina, sem höfðu staðnæmzt
riá þeim úti á akrinum. Því næst leit hann
afturáCurzon.
»Standið þér nú ekki þarna, eins og þér
^^eruð ein af hinum mállausu skepnum
^ar>“ sagði Curzon. „Látið okkur fá eitt-
rvað að borða undir eins, vinur minn.“
. »Tá, já, senor da Luz,“ svaraði maður-
líln’ eins og hann hefði allt í einu fengið
^átíð aftur. Hann leit ennþá einu sinni
Vagriinn, farþegana og hermennina, eins
°g til þesg ag fuiiyissa gig. uni) að skilning-
H E 1 M I L I S B L A Ð I Ð
arvitin væru ekki að blekkja hann, svo
breiddist undirfurðulegt bros yfir dökka
andlitið hans. „Allt, sem mitt fátæka heim-
ili hefur yfir að ráða, er yður velkomið.“
Hann klappaði samaa höndunum. „Lol-
ita!“ kallaði hann til einhvers inni í hús-
inu og gaf því næst skipun um, að strax
skyldi sækja matvæli inn í skemmuna, og
hann þuldi upp mikin fjölda af mismun-
andi fæðutegundum.
Því næst sneri hann sér aftur að Curzon
með lotningarfullum svip. „Hvílið vður,
senor. Maturinn verður kominn innan
skamms.“
Hann stóð kyrr andartak og klóraði sér
hugsandi í höfðinu, eins og honura lægi
eitthvað meira á hjarta.
„Nú, hvað ætlið þér að segja?“ sagði
Curzon glaðlega við hann.
„Mundi senornum mislíka það, ef ég
spyrði, hvað Corcuera kapteinn hefði fyrir
stafni?“
„Nei, síður en svo, það skal ég segja
yður undir eins. Corcuera kapteinn leik-
ur rófuna á marglitum dreka og blaktir
í vindinum.“
„Corcuera kapteinn kærir sig þá ekki
um að vinna sjálfur þessa peninga?"
„Hvaða peninga?“
„Ef senorinn vill koma með mér, þá skal
ég sýna honum það.“
Curzon leit á ungu stúlkurnar tvær, en
þóttist sannfærður um, að Toomey mundi
sjá fyrir því, að þær yrðu kyrrar, þar sem
þær voru. Hann stökk því næst sjálfur
niður úr vagninum og spurði:
„Hvað er það, sem ég á að sjá?“
I stað þess að svara þessari spurningu,
fór maðurinn með hann að gaflinum á hús-
inu og sýndi honum stórt, gult pappírs-
spjald, sem nýlega hafði verið límt upp,
þannig, að hægt var að lesa það frá kross-
götunni. Á pappírsspjaldið var skrifað með
stórum bókstöfum:
13