Heimilisblaðið - 01.01.1979, Blaðsíða 22

biðja um aðstoð hans. En hvort sem hann
hafði hætt við þessa ráðagerð eða ekki,
þá svaraði hann háðslega :
„Þegar maður kemur heim úr brúð-
kaupsför sinni, er venja að heimsækja fjöl-
skylduna. Er það ekki líka venja í þessu
landi?“
Herminía rak upp lágt hljóð og reyndi
að segja eitthvað, en það varð aðeins að
óskiljanlegu muldri.
„Eftir skamma stund hittum við föður
þinn,“ sagði Curzon og hló lágt. „Þá get-
ur þú kynnt manninn þinn fyrir honum
á viðeigandi hátt.“
„Þér eruð ekki maðurinn minn,“ sagði
hún með rámri röddu.
„Ha — er ég það ekki? Hvað segið þér
um það, Jay?“ spurði hann og sneri sér
að ungu bandarísku stúlkunni. „Er ég ekki
löglega giftur Herminíu Amor?“
„Mér er sannarlega afar mikið á móti
skapi, að tala um aðra eins fásinnu," sagði
Jay Coulter með röddu sem í raun og
veru var ósegjanlega þreytuleg.
Þau nálguðust nú svarta hliðarhvelf-
ingu, sem myndaði eins og stórt gin fyrir
framan þau. Hvað við tók fyrir innan
þetta gin, var ómöguleg að sjá. Þótt und-
arlegt megi virðast, hafði enn þá enginn
kallað í þau, ekki einu sinni hundur hafði
komið geltandi á móti þeim. Toomey sat
í ökumannssætinu og hallaði sér fram.
Hann horfði tortryggnislega fram fyrir
sig.
Hann komst auðsjáanlega að þeirri nið-
urstöðu, að engin ástæða væri til að vera
hræddur. Hann lét hestana halda áfram,
og augnabliki síðar fór vagninn gegnum
hliðarhvelfinguna, sem bergmálaði drauga-
lega. Þau komu inn á autt svæði, þar sem
nokkur hús, sennilega peningshús, voru
svo að segja ósýnileg í myrkrinu. Allt var
grafþögult. Nú voru þau komin inn á víg-
girta svæðið, og ennþá hafði enginn gert
tilraun til að stöðva þau.
Það var eitthvað óheillavænlegt við
þessa grafarþögn og þessa fullkomnu
kyrrð. Toomey, sem fyrir skömmu síðan
hafði álitið, að hér biði þeirra friður, eu
engin hætta, varð allt í einu á annarri
skoðun og togaði í taumana af öllu afli-
„Mér geðjast alls ekki að þessu héma —‘
byrjaði hann, en hætti snögglega. Döful-
legur hávaði tófst.
Tryllingsleg rödd rauf þögnina: Muerte!
Tuttugu aðrar raddir tóku undir þetta
sama hróp. Blys birtust allt í einu í myrkr-
inu, og menn komu þjótandi úr öllum átt-
um og umkringdu vagninn. Ókunnar hend-
ur gripu eftir beizlunum á hestunum, sem
prjónuðu í ákafa af hræðslu. Vagninn
rykktist til, svo hann valt til og staðnæmd-
ist svo að lokum. Að baki þeim heyrðist
ískurhljóð í þungum keðjum, og hið stóra
hlið lokaðist með dynjandi braki.
XIII.
Félagar í ræningja-iðninni.
Enginn tími var til að búast til varnar,
enda hefði það líka verið hreinasta
heimska að reyna eitthvað í þá átt. ÖH
mótspyi-na var vonlaus. Út um dyr, sem
allt í einu voru opnaðar allt í kring, komu
ný blys í Ijós, blikandi gegnum reyk og
myrkur. Allt í kring úði og grúði af ógeðs-
legum karlmannatrýnum, hvert öðru
skálkslegra, en öll gulleit í blaktandi birtu
blysanna. Nokkrir af mönnunum höfðu
gripið í fremstu tvo hestana og toguðu í
beizlin á prjónandi skepnunum, til þess að
fá þær til að standa rólegar á jörðunni-
Það small í keyri Toomeys, og hinir ótta-
slegnu hestar reyndu að slíta sig lausa og
hlaupa áfram. Tveir eða þrír af mönnun-
um fyrir framan þá duttu endilangir, en
nýir menn komu strax í þeirra stað og
grípu í taumana.
„Upp með hendurnar!“ öskraði allt í
einu rödd fast við hliðina á vagninum. Eitt-
22
HEIMILISBLAÐIÐ