Heimilisblaðið - 01.01.1979, Blaðsíða 20

skjóðunni við Corcuera og segi honum,
hvar okkar sé að leita. Það er ef til vill
ekki svo heppilegt. Nei, það bezta verð-
ur víst eftir allt saman, að við höfum þær
hjá okkur, þangað til við komum til óðals-
setursins. Þegar við erum lausir við þær,
getum við farið að hugsa um, hvernig við
eigum að leika á Barboza. Það er víst ekki
verra en svo, að við getum laumazt fram
hjá honum og hyski hans.“
,,Já, það getur meira en verið, að við
verðum alls ekkert varir við hann,“ sagði
Curzon með vongóðri röddu.
„Að minnsta kosti þýðir ekkert að tala
meira um þetta,“ sagði Toomey og sló með
keyi’i sínu í hestana. „Þetta er einasta leið-
in fyrir okkur, og ef okkur á annað borð
tekst að komast upp í fjöllin á þeim slóð-
um, þá gæti fjandinn sjálfur ekki fundið
okkur, þótt hann hefði með sér lugtina
sína. Gjárnar mynda þar heilt skurðakerfi.
Við gætum aldrei fundið betri felustað.“
Næsta hálftímann óku þeir eftir rudda
veginum upp hæðina, en þegar myrkrið
var skollið á og stjörnurnar tóku að glitra,
beygði Toomey allt í einu í suðlægari átt
og lét hestana þeysa yfir slétt landslagið.
Ungu stúlkurnar þekktu áttimar ef til
vill svo vel, að þær gat rennt grun í, að
þær voru að nálgast föðurheimkynni Her-
minu, en hvorug þeirra mælti orð frá vör-
um, og Curzon, sem vildi halda fyrirætl-
unum sínum með þær leyndum fyrir þeim,
gaf þeim engar upplýsingar um, hvar þau
væru stödd, og hvert þau væru að fara.
Apache svaf vært í kjöltu Hermin u, og
skömmu seinna tók Hermina sjálf að
dotta, vaggandi fram og aftur með rugg-
andi hreyfingum vagnsins. Jay Coulter
sat aftur á móti teinrétt í sæti sínu og
starði árvökur út í myrkrið.
1 hvert skipti, sem Curzon leit á hana,
sá hann blik stjömuhiminsins í fallegu
augunum hennar, og hann gat greinilega
séð hliðarmyndina af andliti hennar, sem
kom skýrt fram á hinu myrkva baksviði.
Hann gat séð, að hún var glaðvakandi og
fylgdist með öllu með ái’vakri athygh.
Þetta var dásamlega fagurt kvöld, eins og'
skapað til hvíslandi trúnaðarsamtals, milh
tveggja elskenda. Curzon brosti beizklega.
Iíann hafði næstum óstjórnlega löngun til
að taka með höndinni utan um mittið a
þessari töfrandi fögru ungu stúlku og trúa
henni fyrir því, hve mikið — hve óendan-
lega mikið hann tilbæði hana. En hann
sá í anda óttann — fyrirlitninguna og
gremjuna, sem mundi gagntaka hana, ef
hann reyndi að nálgast hana. Jafnvel þótt
hún væri svona nálægt honum, var hún
honum samt fjarlægari, en þótt hundrað
mílur hefðu skilið þau að. Óbrúandi fjm'-
lægð, hugsaði hann. Hann vissi, að þnð
hafði ekki verið neitt glens af hennar hálfn
þegar hún sagði, að hún gæti vel hugsað
sér að vinna til þóknunarinnar fyrir nð
handsama Ruy da Luz. Hann vissi, að hún
mundi ekki hika eitt einasta augnablik við
að svíkja hann í tryggðum Hafði hún ekki
einu sinni áður svikið hann í tryggðum
— þegar hún hljápaði Herminu til
framkvæma þessa ódrengilegu ráðagerð
kvöldið áður! Hún var jafn grirnm og hún
var fögur. Curzon andvarpaði.
Pósthestarnir voru auðsjáanlega farn-
ir að þreytast. Þetta hafði líka verið mikill
erfiðisdagur fyrir þá. Til allrar hamingj11
var næsti ákvörðunarstaður ekki svo langt
burtu, að það gæti hugsazt, að þeir mundu
gefast upp, og hvað viðvék reiðtýgjuðu
hestunum fyrir aftan vagninn, þá brokk-
uðu þeir mjög svo fjörlega. Þeir voru síð-
asta von flóttamannanna, og ef þeir að-
eins fengju vatnssopa og dálítið fóður
sem þeir að öllum líkindum mundu fá á
óðali don Garza Amors — mundu þeir
áreiðanlega halda út alla nóttina.
Toomey hlífði hestunum eins mikið og
hann gat, og það var heldur engin ástæða
til að flýta sér allt of mikið. Þar sem þa®
20
H E I M I L I S B L A Ð I Ð