Heimilisblaðið - 01.09.1979, Síða 7

snertir, að við höfum ekkert lagt til hliðar.
Við höfum oft talað um að spara og leggja
eitthvað til hliðar, en það hefur aldrei orð-
neitt úr neinu. En það er sjálfum mér
að kenna, ástin mín,“ flýtti hann sér að
taka fram. ,,Ég er kjáni í peningamálum,
vai'la hætishóti betri en Dick. En setjum
nú sem svo, að það hefði verið ég, sem
hefði orðið veikur og misst stöðuna. Hvað
hefði þá orðið um þig? Þú ættir engan að
til að hjálpa þér, ef slíkt kæmi fyrir —
ei' það?“
Hún hristi höfuðið.
,,Nei, og ekki ég heldur,“ bætti hann við.
»Hugsaðu þér bara, hvað það væri skelfi-
legt fyrir okkur — bæði fyrir þig og mig!
Eg fór að hugsa um þetta í nótt, og það
verð ég að segja, að ég stirðnaði upp af
hræðslu við tilhugsunina.“
„Var það þess vegna sem þú varðst and-
vaka?“
,,Já. Ég lá vakandi og ímyndaði mér allt
það versta.“
Edith þagði við og leit á mann sinn þeim
svip, sem hann skildi ekki — hún var í
senn hugsi, móðurleg ... og þó var eins
°g hún hefði í aðra röndina gaman af öllu
þessu grufli hans og bollaleggingum.
„Hættum þessu dapurlega rausi, Jim
^inn," sagði hún svo glaðlega. „Við skul-
Urn heldur hafa okkur upp í það að fara
ut í skóg eins og við ætluðum.“
Hann greip um báðar hendur hennar í
því sem hún ætlaði að fara ganga burt.
„Nei, Edith!“ hálfhrópaði hann næstum
akafur. „Það getum við ekki. Þú hefur allt-
af þaggað niður í mér á þennan hátt, þegar
hef minnzt á það að spara. En í þetta
sinn verðum við að ræða málið og komast
að niðurstöðu. Þetta er nauðsynlegt, skil-
Ul'ðu. Getur jafnvel verið nauðsynlegra en
við gerum okkur grein fyrir.“
Hún losaði sig blíðlega úr handtaki hans
°£ settist aftur í ruggustólinn.
»Æ-jájá,“ sagði hún hin rólegasta.
^EIMILISBLAÐIÐ
„Vertu bara ekki svona ákafur. Það er
eins og þú sért festur upp á þráð. Ég hef
alltaf verið sammála því, að við skyldum
spara, en ég hef ekki viljað angra þig með
því að tala um það í tíma og ótíma. En
vertu nú rólegur og segðu mér, hvað þú
leggur til að við gerum í sparnaðar skyni.“
,,Ég vil, að við spörum yfirleitt!" hóf
hann máls fullur áhuga og tók að ganga
um gólf með hendur í vösum, ákveðnum
skrefum. „Ég fæ ekki eirð innra með mér
öðruvísi. Ég afber það ekki að við lifum
á þann hátt, að við eyðum hverjum dal
sem ég vinn mér inn.“ Hann var aftur
að verða æstur, en hún sljákkaði í honum
með viðeigandi augnaráði.
„Ekki svona æstur, Jim minn,“ sagði
hún lágt. „Það hefur enga þýðingu. Hvað
viltu að við spörum mikið?“
„Ég held því fram, að við getum komizt
af með — tuttugu og fimm dali á viku!“
hálfhreytti hann út úr sér og leit um leið
til hennar nánast óttasleginn.
„Það er helmingur á við það sem við
eyðum núna,“ sagði hún stóreyg. „En . . .
það getum við ekki, Jim.“
„Það verður þó svo að vera!“ staðhæfði
hann og var fastur fyrir. „Að minsta kosti
fyrst um sinn. Þangað til við höfum lagt
eitthvað fyrir.“
„Við borgum þrjátíu hér!“ sagði hún.
„Veit ég vel. Þess vegna verðum við líka
að flytja.“
„Hvað segirðu?" Aftur var hún staðin
á fætur. Honum þótti miður, að hann skyldi
valda henni þessum óþægindum, en leit
þó á hana ákveðinn á svip.
„Það er lítil stofa hér í nágrenninu, sem
við getum fengið,“ sagði hann lágt. „Hún
kostar aðeins fimm dali á viku. Ég — ég
leit á hana í gærdag. Þetta er hreinlegt
húsnæði, látlaust og snoturt. 1 húsinu við
hliðina er sjálfsafgreiðslu-kaffisala, og þar
er hægt að fá mat. Það myndi kosta okk-
ur tvo dali á dag. Þá höfum við afgangs

151