Heimilisblaðið - 01.09.1979, Qupperneq 12

Þvert um geð
Framhaldssaga eftir Albert M. Tryenor
XXI.
Hátt nppi í tvennri merkingu.
Erfiðleikárnir við að komast upp voru
ekki nándar nærri eins miklir og þeir höfðu
litið út fyrir að vera, þegar staðið var
niðri á botni gjárinnar. Spölkorn upp eftir
var hallinn fremur jafn og ekki mjög bratt-
ur, og þann spöl voru þau fljót að fara.
Hærra uppi hnyklaðist fjallshlíðin saman
í kamp, sem teygði sig fram eins og skökk
þakbrún yfir hyldýpið. Ofan á þessum
kampi var eins og renna, og eftir henni
urðu þau að fara hægt og gætilega og eitt
í einu.
Curzon hafði nú náð Jay og tók þegar
í stað forustuna. Eftir honum kom Jay,
en aftastur var Toomey, sem hélt sig í
námunda við Hermínu, til þess að geta
rétt henni hjálpandi hönd við og við, þeg-
ar nauðsyn krefðist.
Manneskjan, sem klifrað hafði hingað
upp á undan þeim, lét enn ekkert á sér
bæra, en Curzon var viss um, að einhvers
staðar hlyti hún að vera héma. Hver var
hún? Var það karlmaður, og var það vin-
ur eða fjandmaður? Á hinni erfiðu göngu
upp hafði Curzon nánar gætur á röndinni
á hinum frelsandi hjalla. Hann bjóst við
á hverju augabragði að sjá einhverju
skjóta upp yfir þessa rönd — annaðhvort
vingjarnlegu andliti og hjálpandi hönd eða
þá byssukjafti. Hann var fullur eftirvænt-
ingar, hvort heldur yrði. Það gat þýtt frels-
un eða tortímingu. Curzon bjó sig undir
að hefja vinsamlega samninga við hann,
en var þó jafnframt reiðubúinn með
skammbyssuna í höndinni að ryðja sér
braut upp á klettahjallann.
Hann fann til ósegjanlegs léttis, þegar
hann að lokum með mikilli varkárni stakk
höfðinu upp um klettarifu og komst að
raun um, að ekki nokkur lifandi vera var
sjáanleg á hjallanum. Gat það verið mögu-
legt, að þetta hefði allt saman verið óper-
sónulegt, og það hefði aðeins verið vind-
urinn, sem af tilviljun hafði feykt dósinni
út yfir röndina? Nei, það var óhugsanlegt.
Dósin var auðsjáanlega nýopnuð, og fall
hennar gegnum. loftið hafði ótvírætt gefið
í skyn, að henni hefði verið slöngvað niður
í hyldýpið af manna völdum. Curzon hafði
tekið eina af skammbyssum sínum upp og
hélt henni eitt augnablik milli tannanna,
meðan hann notaði báðar hendurnar til að
klifra upp á hina framslútandi klettabrún.
Fyrir framan sig sá hann djúpan helli,
sem hafði breiðan munna og mjókkaði auð-
sjáanlega, þegai’ innar dró í fjallið. Hann
undraðist ekki að finna hellisskúta hérna.
Eftir andlitssvip hans að dæma hefði vel
mátt halda, að hann hefði búizt við að
finna þetta skuggalega, dularfulla op þarna
í fjallinu, og hefði Jay séð, að hann virti
fyrir sér inngang hellisins með svip, eins
og sjálfsagt væri, að opið væri þarna,
mundi hún hafa fundið staðfestan grun
sinn um, að Ruy da Luz ætti ræningjaheln
hérna uppi, og það væri einmitt hann, sem
þau stæðu nú andspænis.
Dularfulla persónan, sem Curzon hafð1
156
H E I M I L I S B L A Ð I P