Heimilisblaðið - 01.09.1979, Qupperneq 24

Hann virti hana undrandi fyrir sér með
rannsakadi, bláum augunum sínum. „Þetta
var síðasta og einasta útgönguleiðin, sem
þér köstuðuð þannig frá yður,“ sagði hann.
,,Og það gerðuð þér mín vegna — mín
vegna?“
„Síðastliðna nótt gerðuð þér það sama
fyrir mig í veizlunni hjá Barboza," sagði
hún. „Þér hefðuð að sjálfsögðu getað kom-
izt að samkomulagi við Barboza, en þér
kusuð heldur að berjast fyrir mig. Það
hefði getað kostað yður lífið, en þér hik-
uðuð ekki. Er það þá svo undarlegt, að ég
vilji gjarnan launa yður að enhverju?"
„No-oh,“ sagði hann. og vonbrigðasvip
brá fyrir á andliti hans. „Þér vilduð ekki
standa í þakklætisskuld við mig. Það er
þá ástæðan!“ Hann hélt áfram að horfa
á hana, á báðum áttum um, hverju hann
ætti að trúa.
„Nei,“ sagði hún og endurgalt augnaráð
hans með ígrundandi svip í augunum.
„Það, sem þér nú voruð að segja, hefur
alls ekki hvarflað mér í hug. Ég hafði eng-
an tíma til svo mikilla bollalegginga. Þetta
var allt skyndilegt hugboð. Ég sá, hvað
þér höfðuð í hyggju, og svo greip ég alveg
ósjálfrátt leirkei’ið og eindengdi því í höf-
uðið á yður án þess að hugsa um, hvers
vegna ég gerði það.“
Curzon þreifaði með höndinni á hvirfli
sér og snerti varlega á stórri kúlu, sem
myndazt hafði fyrir ofan vinstra eyrað.
„Hve lengi var ég meðvitundarlaus ?“
spurði hann.
„1 margar mínútur. Ég var að verða al-
varlega hrædd.“ Hún brosti dauft. „Það
var ekki ætlun mín að stytta yður aldur
til þess að forða yður frá því, að þér yrð-
uð skotinn af hermönnunum. En núna, þeg-
ar þér eruð vaknaður, er ég glöð yfir því
að hafa gert það, sem ég gerði. Hættan
er um garð gengin.“
„Eru hermennirnir horfnir?“
Hún kinkaði kolli, án þess að mæla orð
frá vörum.
Hann stóð hægt á fætur.
„Hver fjandinn sjálfur!“ sagði hann og
gretti sig. „Þér veitið vel útilátin högg,
verð ég að segja. En gerið þér yður grein
fyrir, að það er afar auðvelt fyrir mig
að elta hermennina og koma með þá hing-
að aftur? Það 'ge'tið þér þó ekki varnað
mér að gera.“
„Það verður nú samt sem áður ekki svo
auðvelt fyrir yður,“ sagði hún og leit fram
á klettabrúnina.
Hann horfði í sömu átt og hún, gekk svo
í tveim skrefum út á brúnina og starði
undrandi niður í djúpið. Klettarifan, seni
hann hafði hugsað sér, að þau gætu notað
til að komast undan, var horfin. Yzta
skurnið var hrunið niður, rétt eins og það
hefði verið sprengt frá sjálfu bjarginu,
og hamraveggurinn var þverhníptur fyrir
fótum hans, mörg hundruð fet á hæð.
„Hvernig hefur þetta atvikazt?" spurði
hann udrandi.
„Ég fann dynamit-hylki í vasa yðar,“
sagði hún. „Það var tilbúið með kveikju-
þræði og hvellhettu, og eldspýtur fann ég
líka. Er það eitthvað meira, sem þér óskið
eftir að vita?“
Hann starði steinhissa á hana. „Hafið
þér------hafð þér sprengt klettinn burtu
með dynamíti! Þetta er voðalegt — það
— það — þér hljótið að hafa misst vitið.
En hvers vegna gerðuð þér þetta?“
Eitt augnablik mættust augu þeirra, en
svo leit hún undan í skyndi. „Ég veit það
ekki,“ sagði hún.
„En þér vitið ef til vill, hvað það er,
sem þér hafið gert?“ sagði hann.
Kringum munn hans mynduðust harðn-
eskjulegir drættir. Svo hélt hann áfram:
„Þér hafið eyðilagt einustu útgönguleið-
ina, sem við áttum til að bjarga okkur —-
hvorki meira né minna. Nú er jafn ómögu-
legt fyrir okkur að komast héðan burtu
168
HEIMILISBLAÐIÐ