Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1916, Page 22

14
Jóhannes Friðlaugsson:
IIÐUNN
klæða sig, en fór hægt að því; það var eins og hann
vildi reyna að draga tímann. Hann kveið fyrir kom-
unni í húsin.
Þegar hann var búinn að klæða sig, seildist hanra
upp á snaga sem var framarlega í baðstofunni og
tók niður af honum prjónahettu og ullartrefil. Setti
upp hettuna og dró hana niður á hálsinn, vafði
síðan treflinum utan ylir og krosslagði endana á
bringunni undir treyjunni og hnepti hana siðan.
Lauk hægt upp hurðinni og gekk fram göngin.
Þegar hann opnaði bæjarhurðina, stóð rennings-
kófið framan í hann, svo honum lá við andköfum.
Hann vatt sér út á hlaðið. Það var norðanrenn-
ingur og all-mikið frost. Himinninn var kollheiður, en
öskugráir hríðarldakkar í kring og svört hríðarkólga
til hafsins.
Ingólfur gekk liratt úl túnið og að fjárhúsunum,
sem stóðu út við túngarðinn.
Hann lauk upp fjárhúsinu. Ærnar komu á mótl
honum, þegar hann kom inn úr dyrunum, og teygðu
snoppurnar upp á móti honum og einstaka jarmur
heyrðist úr hópnum.
Ingólfi fanst eins og hann væri stunginn með hnifi,
þegar hann heyrði jarminn i ánum. Honum fanst
hann svo átakanlegur og lýsa hungurskvölum skepn-
anna, og honum fanst eins og sár ásökun liggja í
jarminum — ásökun til sín að sjá ekki fyrir nægi-
legu fóðri handa þeim.
Hann þreifaði á nokkrum af þeim. Þær voru farnar
að missa kviðinn og orðnar þunnar á síðuna.
Hann hallaði hurðinni aftur og steig svo upp i
garðann og gekk inn í tóftina.
Ærnar þyrptust að tóftardyrunum heggja megin
við garðann og teygðu höfuðin jarmandi upp yfir
garðaböndin.
Það var auðséð aðjþær voru hungraðar.