Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1916, Síða 103

IÐUNN ] Jón Ólafsson. 95
Eg hef og hætt raér oft í æði
út í sollinn lifsins straura
vitlauslega á veikum þræði
og vaknað upp við slæman draum;
reynt að missa fóta og falla,
en fest pó hönd og bjargað mér.
Slíkur dans er ei fyrir alla,
eg hef reynl pað, hvað pað er.
En svo sezt skáldið á bergið og tekur að lesa úr
þessu feikna-falli örlög sín og fossins og raunar allra
jarðneskra hluta. Og þar kemst Jón að þeirri niður-
stöðu, sem er svo feikna-falieg og sönn um jafn-
óeigingjarnan mann og hann var, að hann hafi jafnan
verið að eyða sjálfum sér, kasta sjálfum sér á glæ:
Ef þú fossinn ógna-fríði
eyðir þannig sjálfum pér,
og pótt hundrað aldir líði
áður stór pess merki sér, —
undrasl parf ég ei né kvarta,
ef á mér kann lát að sjá.
Er pað von ég liafi lijarta
liörku-meira’ en klöppin grá?
Ó, pú fossinn undur-hvítur
i pér speglast sála min;
inum sömu lögum lýtur
lífið mitt og báran pín:
Áfram sí og æ við höldum,
áfram stanslaust hulda slóð
hafs að dauða-djúpum öldum;
deyr par allra fossa hljóð!
Áfr am! skært í leiftrum ljómar
logum skráð um hnatta braut.
Áfr am! lífsins lögmál hljómar
lúðurhvelt í sæld og þraut!