Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1916, Side 105

IÐUNN1
Jón Ólafsson.
97
Svo fer hann að hugsa um að festa ráð sitl, sezt
að á Eskifirði og lofast liinni ágætu konu sinni, er
síðar varð. Til hennar er þetta ort:
Eitt bros frá þínum blómaríku vörum,
þá birtir jTfir öllu lífi mínu;
einn geisla’ af hlýrri ást frá auga þínu,
viö englana vil eg þá ei skifta kjörum.
Tveim árum síðar er hann orðinn faðir og hjalar
þá við soninn:
Alt, sem gott gaf auðnan mér
og ófrjótt hjá mér dó —
það vil eg ala’ uþp alt í þér
sem í mér bjó, —
enda var Jón að suinu leyti ágælur faðir og átti
iniklu barnaláni að fagna.
En svo hefst þrældómurinn fyrir alvöru, rilstjórnar-
starfið endalausa austan hafs og vestan. Og þá blæðir
skáldæð Jóns smám saman út í ergi og andstreymi
hversdagslífsins, enda fer þá fyrir honum eins og
segir í vísunni:
Ungum lék mér löngun á
að lifa til að skrifa;
sköp hafa því skift, svo má
skrifa til að lifa.
Von er, þótt stundum hlypi hár í pennann hjá Jóni
«g liann yrði óþarflega hvassjrrtur; hann þurfti bein-
línis að svala sér stundum á þessu. En hann iðraði
þess þó jafnan eftir á, er hann lék menn sárt og
vildi þá gjarnan slétta yfir það og rétta hönd til
sátta; því að svo var hann innrættur, að hann mátti
ekkert aumt sjá, né heldur vita, að góðum mönnum
sárnaði við sig. Því kvað hann á 25 ára ritstjórnar-
afmælinu:
Iðunn II.
7