Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1917, Síða 48

334
Leonard Merrick:
IIÐUNN
hangandi niður úr bita, og ekkert skringilegt við
hann, þá gat verið að veröldin færi að kannast við
það, að sál hans hefði verið alvörugefin, þó að at-
vinna hans hefði verið skringileg; ekki var það
óhugsandi, að jafnvel Lúcretía mundi láta heit tár
falla ofan á leiðið hans.
Þetta var snemma um kvöldið. Rökkrið var að
færast yfir París; loforð um miðdegisverð voru í
loftinu. Hvítur glampinn af raíljósakúlunum var far-
inn að breiðast út um búlevarðana, og fyrir framan
kaffihúsin þustu þjónarnir innan um borðin með
vermút og absint. Tournicquot forðaðist ósjálfrátt
þær göturnar, þar sem umferðin var mest, og ráfaði
áfram eins og í leiðslu, þar til er hann tók eftir því,
að hann var kominn í eitthvert hverfi, sem hann
þekti ekki — að liann stóð á strætishorni, og að
nafnið á strætinu var »Dimmagata«. Hinumegin við
götuna var verið að endurreisa hús, og þegar Tour-
nicquot fór að horfa á það — þessa lieimilis-beina-
grind, þar sem hamrar verkamannanna voru þagnaðir
undir nóttina — þá sá hann, að nú mundi ferð sinni
lokið. Hann gat ekki verið í neinum vafa um það,
að hér mundi hann verða fyrir þeirri síðustu, skugga-
legu gestrisni, sem hann var að leita að. Fyrir hús-
inu var engin hurð, sem gæti aftrað honum inn-
göngu, en — það var eins og það væri einhver
fyrirboði — yfir opinu, þar sem hurðin hafði verið,
málti enn sjá óheillatöluna »13«. Hann leit aftur um
öxl sér, þreif fast utan um snöruna og laumaðist inn.
Inni var dimt, svo dimt, að í fyrstu gat hann
ekkert greint, nema glampann á herum veggjunum.
Hann laumaðist inn eftir ganginum og fór upp stiga;
bergmálið af fótataki hans kvað við raunalega; og
hann staulaðist áfram, þar til er hann kom að stofu
á 1. loftinu. Nú var myrkrið orðið kolsvart, því að
rimlahlerunum hafði verið lokað, og honurn var þörf