Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1917, Qupperneq 66

352
Arnrún frá Felli:
I IÐUNN'
»Já!« segir Þóra. Enginn kemur.
»Gerið svo vel!« segir hún hátt. Hurðinni er lokið
hægt upp, og inn kemur Jón skósmiður.
»Hér er þá enginn«, segir hann og skimar í kring-
um sig.
»Kallið þér mig engan«, segir Þóra brosandi, og
snjrr í skyndi við á sér svuntunni.
»Enginn gestur álti ég við; mér lieyrðist þér vera
að tala við einhvern og segja já«.
»Góði Jón minn! Það var rétt, að ég sagði »já«,
en vitið þér ekki að það þýðir: Gerið svo vel að
ganga í bæinn«.
»Ég hefi nú vanist þvi, að fólk segði þá: »Ivom
inn«; ætíð var það sagt á honum ísafirði«.
Jón var alinn upp á ísafirði.
»Já, á ísafirði«, segir hún og grettir sig; »en hér
í Reykjavík segja allir mentamenn: «já«. Einn lækn-
inn byrjaði á því, og þá sögðu allir: Já!«
»Jæja þá. En hvað hér er hlýtt og notalegt!«
»Gerið svo vel að fá yður sæti. Blessaðir setjist
þér«, segir hún, þegar hann heldur áfram að snúa
húfu sinni milli liandanna.
»Jeg var hérna með lítilræði«, segir Jón vand-
ræðalega.
Þegar Þóra þegir við því, fer hann fram og sækir
splunkur ný stígvél, sem liann hafði skilið eftir við
dyrnar.
»Mig langar til að vita, hvort þau eru mátuleg«.
»Eg get nú ekkert sagt! Þér ætlið þó vænti ég
ekki að gefa mér — —«.
»Jú, einmitt að gefa yður þau sem ofturlítinn vott
um, hvað mér líka verk yðar vel«, segir hann og
horfir á kaffikönnuna, sem stendur beint á móti
honum.
Hann er þá ekki eins grútarlegur og ég hélt,
hugsar hún, sparsamur, rétt til bóta.