Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1917, Síða 72

358
Skáldið
[IÐUNN
En hvað er það helzt, sem þú herjandi eyðir?
Þú hrindir burt stíflum úr fauskum og limi,
úr gilinu dauða og rotnun þú reiðir,
og rykfallið gróðurlíf skolarðu brimi,
og þungi þinn eykst, þegar aftranir hamla,
að útflæma megirðu ruslið gamla.------
En þegar að fórstu sem lengst þinnar feiðar
og lægðirnar gerðir að farvegum breiðum,
þá barstu út akarn um hrjóstur og heiðar,
sem hefir nú orðið að laufguðum mciðum.
Um bersvæði þúsund i þúsundir ára
lét þúsund frækornum sáð þín hára.-------
En hví er ég nú að liafa mest alt þetta kvæði upp
fyrir ykkur? Af því mér flnst það vera andleg skugg-
sjá, andleg æflsaga skáldsins sjálfs. Einu sinni var
hann litill lækur og enginn tók eftir lijalinu í hon-
um. En svo komu vorleysingarnar og eitthvað vakti
hann — ég veit eklci hvað, því að Slephan er mér
persónulega ókunnugur — en eitthvað byltingakenl
hefir það verið, og svo fór eins og segir í kvæðinu:
— söngur þinn hertist og hækkandi fór ’ann,
unz hafðirðu kveðið sjálfan þig stóran.
Það er ekkert efamál, að Stephan hefir kveðið sig
stóran, svo stóran, að það verður að setja hann á
bekk með stórskáldum, hvort sem um erlend eða
innlend skáld er að ræða. Auðvitað geta verið skiftar
skoðanir uin það, hvort hann sé listaskáld, því að
oft ferst honum fremur óhöndulega hæði með ljóð-
stafina og málið, og mikið, jafnvel all of mikið og
misjafnt hefir hann látið frá sér fara. En hvað um
það, skáldæð hans er nú orðin að stórfenglegri og
tilkomumikilli móðu i ríki íslenzkra bókmenta og
endurspeglar bæði náttúruna og mannlífið í kringum
sig á hinn sérkennilegasta hátt.
í .öðru kvæði, sem nefnist »Áin« (II, 85) íinst mér