Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1917, Blaðsíða 75

IÐUNN]
Stephan G. Stepliansson.
361
sjálfan til þess að vita, hvernig hann er innrættur
og hvaða hug hann ber til lands vors og þjóðar. En
þar er sá hængur á, að ég þekki manninn ekkert
persónulega og veit ekkert um skoðanir hans. Ég verð
því að leita til ljóða hans um þetta hvorttveggja.
I.
Eins og kunnugt er, hefir Stephan G. Stephansson
nú um langt skeið búið búi sínu vestur undir Kletta-
fjöllum, og bóndi hefir hann verið, að því er ég frek-
ast veit, alt sitt líf. það sér líka á. Hann er sjálfum
sér nógur og því segir hann í vísunni:
Löngum var ég læknir minn,
lögfræðingur, prestur,
smiður, kongur, kennarinn,
kerra, plógur, hestur. (I, 27.)
Og því stendur honum líka svo hjartanlega á sama
um, hvað aðrir liugsa um hann og hvorl þeim likar
betur eða miður.
Frjálsthugsandi maður er Slephan og trúlítill, svona
á almanna vísu, ef nokkuð má marka vísu þá, sem
liann orti endur fyrir löngu (1875):
í æsku tók ég eins og barn
alheimskunnar trúna.
Með aldri varð ég efagjarn,
engu trúi eg núna. (I, 10.)
Og ærið djarfmáll getur hann verið í garð allra,
kirkju og klerka, konga og keisara sem annara dauð-
legra manna. Og hann fer alls ekki í launkofa með
það. Þá er einn vina lians spyr hann að, hvort hann
þyrði að láta sjást á prenti, það sem hann hafði
skrifað honum, svarar Stephan:
Ekki þarf í það að sjá Þó að einhver þyktist mér,
— þér ég aftur gegni —. það er smátt i tapi;
Eg er bóndi, alt mitt á veðuráttin aldrei fer
undir sól og regni. eftir manna skapi.