Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1924, Side 7

IÐUNN
Af Álftanesi,
Reimleikar.
Við hjónin fluttum okkur suður að Bessastöðum
i júlimán. 1922, til þess að vera þar árlangt. Sumir
vinir mínir spáðu ekki vel
fyrir þeirri ráðabreytni.
))Þú verður flosnaður upp
fyrir jól af leiðindum«, sagði
einn þeirra. Aðrir héldu, að
við mundum deyja úr kulda.
Ég hugði gott til að fara
þangað. Um langan aldur
hafði ég borið hlýjan hug
til Álftanessins. Ef til vill
með fram fyrir þá sök, að
þegar frá barnæsku hafði
ég heyrt þess minst með
einhverri lítilsvirðingu. Það
hafði komið mér til að hugsa
um þessa sveit meira en ég
hefði annars gert. Ungur hafði ég lært skammar-
vísuna um Álftnesinginn, sem »úti liggur og aldrei
sefur«, og mér hafði þótt það kynlegt, að ámæla
sveitinni fyrir það, að atvinnan væri sótt þaðán af
kappi. Ég hafði heyrt kjarnyrðin eftir Bjarna Thor-
arensen, að guð hefði horft yfir nesin hérna, þegar
hann hefði bölvað jörðunni, og þau höfðu hjálpað
mér til þess að gera mér þess grein, hvað oft er
yndislega fallegt á þessum nesjum — ekki síður á
Álftanesi en Seltjarnarnesi. Ég hafði lesið samliking
Gröndals um fjarstæðuna miklu, sem var eins og ef
Einar H. Kvaran.