Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1924, Blaðsíða 52

290
Björn fórðarson:
IÐUNN
gráir, 4 hálfhvítir og 3 hvítir. 1744: 180 gráir, 6
hvítir, 2 hálfhvítir. 1745: 129 gr., 21 hv., 11 hhv.
Pá hafði aldrei fyr veiðst jafnmargir hvítir. Næsla
ár veiddust 96 gráir, 10 hvítir. Pá kvörtuðu fálka-
meistararnir yfir því hve fálkarnir væru fáir, sér-
staklega þeir hvítu, en það var aísakað með því, að
hafís hefði þá um veturinn ekki komið til landsins;
veturinn verið »alt of« mildur og rjúpurnar ekki
leitað niður í bygðina, en henni fylgi fálkinn. Næstu
ár veiddust ögn færri. Árin 1751—54 eru hin mestu
happaár fyrir veiðina. Árið 1751 komu flugfálkarnir
i flokkum með hafísnum og þá veiddust 50 gráir,
42 hvítir, 11 hálfhvítir. 1752: 85 gráir, 18 hvitir,
12 hálfhvítir. 1753: 121 grár, 22 hvítir, 4 hálfhvitir.
1754: 144 gráir, 10 hvítir, 4 hálfhvítir. Næstu ár
veiðist minna og árið 1758 að eins 35 gráir, 4 hvitir.
Árið 1761 lifnar veiðin aftur. Þá veiðast 83 gráir,
16 hvítir, 7 hálfhvítir. Árið 1762 fleiri gráir en færri
hvítir. 1763 veiddust alls 150 og árið 1764 varð
besta veiðiárið í sögunni, veiddust 210 alls og árið
1765 152, en þessi ár voru tiltölulega mjög fáir hvitir.
Nú var svo komið að fleiri veiddust fálkarnir en
ráðlegt þótti að senda út til gjafa. Var það ráð tekið
að takmarka þá tölu, er kaupa mætli af fálkaföng-
urum. Gerð var tillaga til konungs um þetta og hún
rökstudd á þá leið (NHT. II, 383), að »til þess að
íslenskir fálkar, sem hlotið hafi frægð um víða ver-
öld, og Hans hátign, einn allra þjóðhöfðingja, hefir
getað miðlað að gjöf keisurum, konungum og furst-
um, verði ekki ofalmennir og falli þess vegna í gildi
sem hætta sé á þar sem eftirspurnin um nokkur ár
hefir talsvert minkað en fálkaveiðin aukist«, verði
framvegis að eins 100 fálkar fluttir til Danmerkur,
en þeir sem veiðist umfram þá tölu höggnir. Petta
fékk konungsstaðfestingu 1766, þó þannig, að velja
mátti um hvort afgangs fálkarnir voru höggnir eða