Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1924, Blaðsíða 50

288 Björn f’órðarson: iðunn
unin afnumin. f*etta verðlag var í fyrstu ákveðið til
3ja ára en hélst að mestu óbreytt síðan.
Fálkarnir voru ekki fluttir á skip fyr en það var
alveg ferðbúið. Feir sátu undir þiijum á stöngum,
er settar voru langsum í skipið. Stengurnar voru
vafðar heyi og þar utan yfir klæddar vaðmáli. Til
þess að fuglarnir ekki dyttu og meiddust, þegar
skipið valt í sjó, voru snúrur með fram og milli
stanganna, svo að þeir gætu fótað sig þar. (Horre-
bow, bls. 153). Á gólfinu voru dúkar og um þá skift
tvisvar tii þrisvar á viku og þeir þvegnir, því að
þrifnaður varð að vera í góðu lagi.
Áður en lagl var af stað var slátrað nautgripum
til fæðu banda fálkunum í 14 daga, en skipið birgt
með vistum banda þeim til 7 vikna. Nautpeningur
og sauðfé flutt lifandi og nægilegt fóður handa því;
gripunum svo slátrað á leiðinni eftir þörfum. Fað
var eitt af embættisstörfum landfógeta að sjá fyrir
nægilegu af fálkagripum, annast flutning þeirra til
fálkahússins og öflun heyja banda gripunum á leið-
inni til Danmerkur. Flutningur fálkagripanna frá
seljendum og öflun og flulningur heysins var ein
kvaða þeirra, sem lá á bændum í nágrenni Bessa-
staða, sérstaklega þeim í Álftanes-, Seltjarnarnes- og
Mosfellshreppum.
1 harðæri reyndist það örðugt stundum að aíla
nægilegs fálkafóðurs. Árið 1702 var kvartað undan
þvi, að ekki fengist í grend við Bessastaði nógu
margir stórgripir til þess, og varð að fá þá austan
úr sýslum og ofan úr Borgarfirði. Yfir hinu sama
kvartaði landfógeti 1759 og lét þess getið, að ekki
yrði stundum bjá því komist að beita valdi og þving-
un við bændur í 4 nágrannasýslum til þess að láta
af bendi gripina, þar sem hægt væri að spyrja þá
uppi. Krefðust bændur í stað peninga greiðslu í korn-
vöru og skæðaskinni, enda þyrftu þeir þessa mjög;