Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1924, Blaðsíða 21

IÐDNN
Af Alftanesi.
259
hún alein niðri í húsinu, þegar ég var ekki heima,
og fann ekki til nokkurs geigs. En einhvern veginn
komst það inn i hug hennar, að í návist hennar væri
einhver ósýnileg vera, sem eitthvað gengi að og væri
að leita liðsinnis. Svo að hún tók sér fyrir hendur
að taka sér ofurlitla stund á hverjum degi til þess
að hugsa svo gott sem hún gæti og biðja fyrir þess-
ari veru — ef hún væri nokkur.
Nú brá svo við, þegar hún fór að gera þetta, að
mátturinn tók að aukast og líðanin að verða betri.
Svo var það eitt kvöld ekki löngu síðar, þegar
magnleysið var liðið frá, að við bjónin lágum vak-
andi í rúmum okkar. Þá sá konan mín kvenveru
koma frá einu horninu í svefnberberginu, ganga fram
hjá rúmgöflunum og staðnæmast viö rúmhliðina hjá
sér. Hún sá veruna allgreinilega; hún hélt um hárið
ófléttað með vinstri hendinni, líkast því, sem hún
væri eitthvað að gera við það. Hægri hendinni hélt
hún á lofti, og það flaug í gegnum huga konunnar
minnar, hvort hún væri að greiða sér.
Þá sagði konan mín við mig: »Nú hefi ég þó á-
reiðanlega séð nokkuð. Þelta er ekki missýning«.
Veran virtist glaðleg, brosleit, og hún kinkaði kolli
til konunnar minnar. Meðan veran var á leiðinni
fram með rúminu, fanst konunni minni leggja um
sig algert máttleysi. Þá hvarf sýnin.
Meö engu móti varð annað séð en að konan mín
væri alvakandi. Að sýninni lokinni, sagði hún mér
tafarlaust það sem fyrir hana hafði borið.
Magnleysið og óþæginda-tilfinningarnar tóku sig
aldrei upp eftir þetta.
En sögunni er ekki alveg lokið. Á öndverðum vetri
kom til okkar miðill og fór í sambandsástand. Hann
gat ekkert vitað um það, sem fyrir konuna mína
hafði komið. 1 sambandsástandinu var skilað, alveg
tilefnislaust af okkar hálfu, þakklæti frá veru, sem