Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Qupperneq 83

IÐUNN
!
Þórisdalur.
Flestir, sem haf-a farið um Kaldadal í björtu veðriy
munu hafa veitt því athygli, að lægð er í Langjökul
vestanverðan, peim miegin, sem að Kaldadal snýr. Þessi
lægð er mynni Þórisdals, og er því ekki að undra, þótfc
þangað hafi verið lítiil mannaferð.
Eigi að síður hafa menn snemma vitað af Þórisdal.
Það sýnir bezt þessi fræga frásögn úr Grettiissögu -.
Um haustit fór Grettir í Geitland, ok beið þar til þess,
er bjart veðr kom; þá gekk hann upp á Geitlandsjökul, ok
stefndi á landsuðr eftir jöklinum, ok hafði með sér ketil
ok eldsvirki. — Grettir fór þar til, er hann fann dal í
jöklinum, langan ok heldr mióan, ok lukt at jöklum ölluin
megin, svá at þeir skúttu fram yfir dalinn. Hann komst ofan
í einhverjum stað, hann sá þá fagrar hlíðir grasi vaxnar ok
smákjörr. Þar váru hverar, ok þótti honum sem jarðeldr
mundi valda, er eigi luktust saman jöklarnir yfir dalnum.
Á lítil fell eftir dalnum, ok sléttar eyrar báðum megin.
Lítill var þar sólargangr, en þat þótti honum ótal, hve
margr sauðr þar var í dalnum. Þat fé var miklu betra ok
feitara, enn hann hefði þvílíkt sét. Grettir bjóst þar um, ok
gerði skála af þeim viði, sem hann fekk þar til. Tók hann
sér nú sauði til matar; var þar betri einn sauðr til niðurlags
enn tveir annarsstaðar. — — — Svá hefir Grettir sagt,
at fyrir dalnum hafi ráðit blendingr, þurs einn, sá er Þórir
hét, ok i hans trausti hafði Grettir þar verit; við hann kendi
Grettir dalinn, ok kallaði Þórisdal. Dætr kvað hann Þóri
eiga, ok hendi Grettir gaman at þeim, enda tóku þær því
vel, því at þar var eigi margkvæmt. — — Ekki bar þar til
tíðenda um v'etrinn. Þá þótti Gretti þar svá dauflegt, at hann
mátti þar eigi lengr vera. Fór hann þá í burtu ór dalnum,
°k gekk suðr þvers af jöklinum, ok kom þá at norðan
18
Iðunn XV.