Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1932, Page 173

ŒÐUNN
Um tvent að velja.
167
Þeir staðnæmdujst við garðahöfuðið, og seildist Pétur
eftir hrífu, senx geymd var uppi undiT ræfrinu. Árni fór
iofan í vinstri vestisvasa sinn og kom upp með dós all-
stóra, er fyrrum hafðx haft skósvertu að innihaldi, tók
upp úr henni spotta nokkurn, mjög áþekkan samansnún-
unx tjöruhampi, og beit i, rétti síðan spottann að Pétri.
Andlitið á Pétri hlánaði sem snöggvast. Hann læsti
framtönnunium í spottann og hlutaði í tvent, rétti síðan
minni partinn að Árna aftur.
Að þessari athöfn afstaðinni fóru fingur Árna niður í
liægri vasann og drógu upp dós nxjög keimlíka hinni
fyrri. Hann opnaði hana, og gat þar að lítatimavél. Árni
-athugaöi hana og sá, að jiaö var orðið áliðið dags og
ekki tjáði að dunda. Annað tveggja vaTð hann að bera
upp erindið eða stinga heyinu í pokann — og lxomast
að því. Hann steig upp í garðann og hvarf inn í tóttina.
Pétur var að raka húsið. Hann fór hægt að öllu. And-
litið var stórskorið, en góðlegt, og hreyfingar allar stirð-
iegar og seinar.
Hann velti uppsópshrúgunni til og frá í krónni með
hrífunini, og tuggan valt og flæktist um uppi í honum,
hrakin hingað og jxangað af dutlungafuilri tungu og
vægðarlausum jöxlum.
—- Pétur!
Ja-á. Tuggan staðnæmdist vinstra nxegin við
tungusporðinn.
—- Ég ætlaði að tala ofurlítið við jiig uni kaupið jxitt
fyrir árið að tarnia — og í framtíöinni.
Tuggan fór aftur af stað. Þetta likaði Pétri. Honuxix
var enginn ami að ])ví að heyra minst á jxeninga. Og
jafn-langt til hjúaskildaga og enn var! En sú hugsun-
arsemi í blessuðum húsbóndanum, að vera að víkja að
bessu núna.