Kirkjuritið - 01.07.1935, Blaðsíða 70

318
Ásmundur Guðmundsson:
Kirkjuritiö.
að tala um það áður, hver þeirra mundi þá verða mest-
ur, og tveir þeirra eru meira að segja nýbúnir að biðja
um næstu hásætin til liægri og vinstri handar honum.
Augun og raddirnar ljóma, er þeir horfa á herra sinn
halda inn til Davíðshorgar. En allir þessir eru liverf-
lyndir og skilningssljóvir. Þeir liafa ekki skilið það, sem
dýpst er í kenningu Jesú og lífi. Þeir skilja það ekki enn,
er hann boðar þeim með innreið sinni, að Messías sé
Davíðssonur í æðri merkingu en þá liafi órað fvrir. Ríki
hans er ekki af þessum heimi, heldur að ofan, ríki ei-
lífrar fórnandi elsku. Hugsunin, að Kristur eigi að líða
og ganga svo inn í dýrð sína er fjarri þeim. Og enn fjar-
lægari skilningurinn á orðum hans: „Vilji einhver fylgja
mér, þá afneiti hann sjálfum sér og taki upp kross sinn
og fylgi mér; því að hver, sem vill hjarga lífi sínu, mun
týna því, en hver, sem týnir lífi sínu mín vegna, hann
mun finna það“. Þess vegna mun fvlgdin bregðast við
Jesú, þegar á reynir, lærisveinarnir flýja, er þeir sjá
hann handtekinn, og engin þeirra radda er nú hrópa:
„Hósanna, Davíðs syni“, risa gegn ópunum næsta föstu-
dagsmorgun: „Krossfestu, krossfestu hann“.
Rétt hjá Jesú ganga enn fáeinar konur, sem er varnað
þess að gefa sig fögnuðinum á vald. Það eru þær, sem
skilja Jesú hezt og veita lionum tryggasta fylgd. Spá-
dómsorðin um það, að mannssonurinn eigi að líða og
deyja, hafa snortið sálir þeirra djúpt. Geigvænlegur
sorti er framundan. Leið hans og þeirra liggur þangað
inn. Kvöldið áður liafði ein þeirra, er unnu honum heit-
ast, vottað honum elsku sína með því að smyrja hann
dýrustu nardussmyrslum og hann þá sagt, að hún hefði
smurt likama sinn til greftrunar. Ef til vill hafa það að-
eins verið hjörtu þeirra, sem hann átti alveg heil og
óskift í öllum hinum mikla skara. Konurnar standasl
raunina, er við tekur. Þær votta Jesú hluttekningu síð-
ar á krossgöngu hans, grátandi. Þær húa honum drykk-
inn, sem átti að draga úr dauðakvöl hans. Þær líða með